Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 10-16/10/2024
Σαράντα εφτά νέες θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Άγουρα κεράσια
Στάθης και Φανή ζουν την φαινομενικά ήσυχη σχέση τους σε κάποια γωνιά της ελληνικής επαρχίας. Εκείνος γιατρός και πολλά υποσχόμενο κομματικό στέλεχος, εκείνη manager development σε πρόωρη απόσυρση, προκειμένου να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και στην 15χρονη κόρη τους Μαρία. Πίσω, όμως, απ’ την ειδυλλιακή ησυχία, ένα τέρας καραδοκεί. Η Μαρία φέρεται αψυχολόγητα, λείπει απ’ το σπίτι τις πιο απίθανες ώρες, καπνίζει γυμνή χόρτο με τους συμμαθητές της στις τουαλέτες του σχολείου. Βίντεο με την ίδια σε άσεμνες πόζες κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Ο πατέρας της καταφέρνει να κουκουλώσει τον όποιο αντίκτυπο. Η Μαρία όμως δεν το βάζει κάτω. Επιμένει. Για κάποιο δικό της λόγο μοιάζει να θέλει να γίνουν γνωστά όσα κάνει, ώσπου ένα βράδυ…]
Το τέρας αρχίζει να ξεπροβάλει. Κι όσο σκοτεινό είναι, άλλο τόσο αμείλικτο φως εκπέμπει. Ένα φως τόσο αποκαλυπτικό, όσο και οι ζωγραφιές της μικρής που συνθέτουν το φριχτό παρασκήνιο.
Η άνοδος του Αρτούρο Ούι
Ο χαρακτήρας του Αρτούρο Ούι είναι εμπνευσμένος από τη φιγούρα του Αδόλφου Χίτλερ. Και οι δύο άντρες ξεκίνησαν από τα βάθη της κοινωνίας, εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές αναταραχές και τον φόβο των ανθρώπων, χρησιμοποίησαν τη ρητορική και τη διαφήμιση για να κερδίσουν την εξουσία και, τελικά, κατέστρεψαν εκατομμύρια ζωές.
Με φόντο τον υπόκοσμο του Σικάγο του Μεγάλου Κραχ, τα γεγονότα του έργου αντικατοπτρίζουν την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και “σημαδεύουν” τους μηχανισμούς που στηρίζουν και εκτρέφουν τον φασισμό.
Τελικά, «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» λειτουργεί σαν προειδοποιητικό παράδειγμα ενάντια στη γοητεία της δημαγωγίας και του αυταρχισμού και υπενθυμίζει πως η χειραγώγηση της πληροφορίας μπορεί να επηρεάσει νευραλγικά την κοινή γνώμη και να εδραιώσει την εξουσία.
Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα
Η κεντρική ηρωίδα, η «αρραβωνιαστικιά», καταφεύγει στην μνήμη γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να αφηγηθεί την εμπειρία της και την εμπειρία της γενιάς της, προσπαθώντας να βρει το νόημα της Ιστορίας. Αναπλάθει εμπειρίες από την προπολεμική Ελλάδα, από την δικτατορία της 4ης Αυγούστου, από την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τη μετεμφυλιακή περίοδο και την Χούντα των Συνταγματαρχών και από τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα (μετανάστευση, πολυπολιτισμικές κοινωνίες κ.ά.)
Ο άσχημος
Ο Λέττε είναι άσχημος. Πολύ άσχημος. Αλλά δεν το ξέρει. Όταν, εξαιτίας προβλημάτων στη δουλειά του, όλοι γύρω του αναγκάζονται να του εξομολογηθούν την απερίγραπτη έκταση της ασχήμιας του, αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα. Να αλλάξει πρόσωπο. Η εγχείρηση πηγαίνει υπερβολικά καλά και πλέον το ανείπωτα όμορφο πρόσωπό του, θα γίνει το διαβατήριό του για μια νέα ζωή – μια ζωή γεμάτη γυναίκες, δόξα, λεφτά… Όταν όμως το πρόσωπό του γίνεται προϊόν προς πώληση, τα πράγματα θα πάρουν μια πραγματικά άσχημη τροπή…
Για μια Ζωή
Πρόκειται για μία κωμωδία καταστάσεων που διαδραματίζεται το 1943 στο Αίγιο.
Μία νέα γυναίκα και δύο νέοι άντρες μοιράζονται μία απίστευτη περιπέτεια ζωής και μαζί τους τη μοιράζονται τα πεθερικά και οι φίλοι τους.
Η Ζωή (Δανάη Παππά) ήταν παντρεμένη με τον Γιάννη (Γιάννης Τσιμιτσέλης) μέχρι που εκείνος χάθηκε στο Αλβανικό μέτωπο. Έτσι εκείνη -μετά από 3 χρόνια – αποφασίζει να παντρευτεί τον Στράτο (Γιάννης Σίντος), έναν νεαρό χωροφύλακα. Οι δυο τους είναι τρελά ερωτευμένοι.
Η Μαρίκα, η μάνα της, (Σάρα Γανωτή) μένει μαζί με τη Ζωή, στο σπίτι του Γεράσιμου (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) του πεθερού της κόρης της και πατέρα του εκλιπόντος Γιάννη, που παρότι (κατά τα λεγόμενα της Μαρίκας), είναι «ξινός και ανάποδος» θέλει το νέο ζευγάρι να συνεχίσει να μένει μαζί του, στο σπίτι του.
Σ’ αυτό το σπίτι μπαινοβγαίνει η διπλανή γειτόνισσα Γαρυφαλλιά Ζάρλα (Μαρία Φιλίππου) που είναι παντρεμένη με έναν δωσίλογο και έχει κόρη τη Βούλα (Αναστασία Τσιλιμπίου), την πιο καλή φίλη της Ζωής.
Κι εκεί που όλοι βρίσκονται σε μία υπερδιέγερση λόγω του επερχόμενου γάμου, ο τέως νυμφίος, ο Γιάννης, εμφανίζεται εν τω μέσω της νυκτός! Και αυτή είναι η στιγμή που αρχίζει το μπέρδεμα.
Τι θα κάνει η Ζωή με τον Γιάννη που δεν ξέρει ότι υπάρχει ο Στράτος; Ο οποίος Στράτος δεν ξέρει ότι ο Γιάννης «αναστήθηκε» και επέστρεψε; Η Ζωή πρέπει να κάνει επιλογή; Και με ποιο κριτήριο; Ποιος απ’ τους δυο άντρες είναι πιο «σύζυγός» της απ’ τους δυο;
Ποια Ζωή θα αποφασίσει τελικά;
Η Ζωή η ίδια ή η Ζωή με τους δύο άντρες της ζωής της;
Γιοσίρου Γιαμαγκούσι
Το Γιοσίρου Γιαμαγκούσι του Γιάννη Κεντρωτά, είναι ένα εκκεντρικό αστυνομικό θρίλερ, που ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, στην ειρωνεία και την τρυφερότητα, την αλήθεια και το ψέμα, το μακάβριο και τη φάρσα.
Ήρωες που απέχουν ένα βήμα από την ηλιθιότητα και άλλο τόσο από το να χαρακτηριστούν «άνθρωποι της διπλανής πόρτας», ξεκινούν ένα «αθώο» όσο και επικίνδυνο παιχνίδι, που σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα φαύλο κύκλο αίματος. Στο κέντρο του ένας καλοκάγαθος γίγαντας ο Γιοσίρου Γιαμαγκούσι, όπου μετά το θάνατο της μητέρας του, ψάχνει στη Λακκοσπηλιά, ένα απομονωμένο χωριό της ελληνικής επαρχίας, να βρει τον Ιάπωνα πατέρα του, ο οποίος τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Πίσω απ’ όλα αυτά, ένας ολόκληρος κόσμος λάσπης, σιωπής και απόλυτης απάθειας.
Οι δανειστές
Οι «Δανειστές» είναι ένα έργο ακραιφνούς νατουραλισμού που συνδυάζει το δράμα με την κωμική σκληρότητα, καθώς οι “ήρωες” ορμούν ακάθεκτοι και αφύλακτοι προς την κορυφή των παθών τους.
Η δράση τοποθετείται σε ένα θέρετρο, έναν σύγχρονο Παράδεισο – Νεκροτομείο, όπου το τυπικό τρίγωνο, ο κάποτε απατημένος σύζυγος, η αιώνια μοιχαλίδα και ο νυν σύζυγος -άλλοτε εραστής-, παίζουν παιχνίδια εξουσίας, άλλοτε “εκδραματίζοντας” και άλλοτε εσωτερικεύοντας ο ένας την οπτική του άλλου. Τα πρόσωπα περιχαρακώνονται, αυτοσχεδιάζουν και ανατρέπουν συνεχώς ο ένας το παιχνίδι του άλλου, χρησιμοποιώντας τόσο τη σύμβαση του γάμου, όσο και την καθοδηγημένη ανατρεπτικότητα της πολυχρησιμοποιημένης “αγάπης”.
18/9
Το «18/9» είναι ένας μονόλογος αγωνίας και αγώνα.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η εμβληματική δίκη για τη ναζιστική οργάνωση.
Στοιχεία από αληθινές μαρτυρίες και πραγματικά περιστατικά μπλέκονται μέσα από τη μυθοπλασία με το κοινωνικό ψυχογράφημα ενός κοριτσιού που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας σ’ ένα ακροδεξιό έγκλημα με αποτέλεσμα να αλλάξει η ζωή της και να βρεθεί μπροστά σε αδυσώπητα διλήμματα.
Η ηρωίδα στο «18/9» δεν είναι αήττητη, ατρόμητη, γυαλιστερή ηρωίδα. Είναι διάφανη και εύθραυστη. Μπορούμε να δούμε όλες τις πληγές της. Είναι δικός μας άνθρωπος, γειτόνισσα, φίλη, αδελφή που παλεύει με τους φόβους της, τώρα, λίγες ώρες πριν από την κατάθεσή της στην δίκη για τα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής.
Ένας απλός άνθρωπος που γίνεται υποκείμενο της ιστορίας.
Τα Δέντρα Ανθίζουν Ακόμα
«Επιβίωνε κλέβοντας ψωμί ή κάνοντας δουλειές που εξαντλούσαν το πεινασμένο σώμα του, κι υποχρέωναν παρά το ακατάβλητο κουράγιο που χαροπάλευε στο στήθος του αδίκως να υποκλίνεται μπροστά στην εκμετάλλευση – καμπύλη επώδυνη για την οποία μετάνιωνε – και παρόλα αυτά, είχε στιγμές που δεν ντρεπόταν για την αδίστακτη απλότητα στην οποία ζούσε, που δεν είχε στο όνομα του τιποτένια υλικά ή φρικαλέα έπιπλα να διακοσμούν το καταφρονεμένο σπίτι του»
Μια παράσταση για έναν άνθρωπο της Αθήνας που σκέφτεται για την τέχνη, τον θάνατο, το θεό, τον σχιζοφρενή πατέρα του, τα κορόμηλα, τα δέντρα, τον Σούμπερτ, τα παιδικά του χρόνια και τη μοναξιά αναρωτώμενος για ποιο λόγο να πιει νερό λίγο πριν αποφασίσει αν θα πάρει τη ζωή του ή όχι.
Ο δολοφόνος είναι… ανάμεσά μας
Ένα δράμα μέσα στην κωμωδία ή μήπως μια κωμωδία μέσα στο δράμα;
Ένας σκηνοθέτης, δύο ηθοποιοί, ένας ντετέκτιβ, το κοινό και μια, δύο, τρείς απόπειρες…
Ποιος το έκανε; Γιατί το έκανε;
Είναι ένας ή παραπάνω;
Τι κρύβεται πίσω απ’ όλο αυτό;
Ο φωτιστής γιατί έκλεισε τα φώτα;
Καταλάθος; Επίτηδες;
Δεν φεύγει κανείς από το θέατρο μέχρι να βρεθεί ο ένοχος.
Μια παράσταση που πρέπει να είσαι έτοιμος να κατέβεις επί σκηνής
και να παίξεις ή να αποδείξεις την αθωότητα σου.
Μια πρόβα που γίνεται παράσταση, μια παράσταση που είναι πρόβα.
Ελπίζουμε να μην το έκανες εσύ…. Γιατί αν το έκανες…αχ!
Επιστροφή στο φόνο
Δεκαπέντε χρόνια πριν, η όμορφη Κάρολαϊν Κρέιλ καταδικάστηκε για τον φόνο του συζύγου της και πέθανε στη φυλακή. Τώρα η κόρη της αναθέτει στον Επιθεωρητή Τέρνμπολ να αποκαταστήσει τη μνήμη της. Υπήρχαν ακόμη πέντε ύποπτοι και όσο το σκέφτεται ο Επιθεωρητής τόσο επανέρχεται στο μυαλό του εκείνο το παιδικό τραγουδάκι με τα πέντε γουρουνάκια – το ένα πήγε στην αγορά, το άλλο στο σπίτι κλείστηκε καλά, και πάει λέγοντας. Κάποιο από τα πέντε γουρουνάκια, όμως, ίσως έκανε έναν φόνο και μένει
ακόμη ατιμώρητο. Αν είναι έτσι, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσα αποδεικτικά στοιχεία κι αν έχουν καταστραφεί, ο δαιμόνιος ντετέκτιβ θα το βρει, βάζοντας τη λογική του να δουλέψει.
Το ημερολόγιο ενός τρελού
Ο δημόσιος υπάλληλος Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν, διηγείται στιγμές από τη ζωή του, μέσα από ένα ιδιόρρυθμο ημερολόγιο. H εργασία, o έρωτας και η ανάγκη για κοινωνική ανέλιξη τον οδηγούν σε αδιέξοδα, συγκρούσεις, ματαιώσεις σε σημείο που χάνει τον έλεγχο, συγχέει την πραγματικότητα με την ψυχική του παραφορά και ανακηρύσσει τον εαυτό του βασιλιά.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης δίνει σάρκα και οστά στον ήρωα του έργου και βιώνει όλο το φάσμα και τις αποχρώσεις ενός ψυχωτικού ατόμου μέσα από μια περιπετειώδη αναβίωση ενός ιδιότυπου και πολυτάραχου ημερολογίου.
Τι σημαίνει τρέλα; Μήπως είναι ένας μηχανισμός διαφυγής από μια αβάσταχτη πραγματικότητα;
Πόσο ευδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό;
Η συνεχής προσπάθεια ελέγχου και συγκρότησης μιας ανικανοποίητης ζωής μπορεί να οδηγήσει στη ψυχική εξουθένωση και τελικά στην τρέλα;
Όταν λέμε ότι αυτός είναι τρελός, εννοούμε κάποιον που σκέφτεται και λειτουργεί με κανόνες που ορίζει μια ιδιαίτερη περιοχή του θυμικού του και που δύσκολα μπορεί να συνδεθεί με τους γύρω του ή απλώς έναν άνθρωπο που έχει έναν διαφορετικό τρόπο θέασης του κόσμου;
Ήρωες
Τρεις βετεράνοι στρατιωτικοί, κλεισμένοι σε ένα γηροκομείο, θυμούνται τα περασμένα μεγαλεία των νιάτων τους. Το πάθος τους όμως για τη ζωή που τρέχει, δεν σταματά κι όλοι μαζί σχεδιάζουν την απόδρασή τους, ώστε να οδηγηθούν στην ελευθερία του έξω κόσμου. Ακόμα κι αν η σωματική τους κατάσταση δεν τούς επιτρέπει να τα καταφέρουν, ακόμα κι αν με δυσκολία μπορούν να σηκωθούν από την καρέκλα, οι ίδιοι επιμένουν να πιστεύουν στο όνειρο. Στόχος τους, σ’ αυτή τη μάχη απέναντι στη φυσική φθορά, να βγουν με τη φαντασία τους νικητές!
Goodbye, Lindita
Το Goodbye, Lindita εστιάζει σε μια αρχέγονη ανθρώπινη εμπειρία, αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Σε ένα σπίτι, μια οικογένεια πενθεί βυθισμένη στη σιωπή, ώσπου μια σειρά από παράδοξα γεγονότα ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η ανάμνηση μπλέκεται με τη φαντασίωση και η πραγματικότητα με το όνειρο. Ο Μάριο Μπανούσι, ένας πολυσχιδής νέος δημιουργός που προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από δικά του βιώματα και από ταφικά έθιμα και παραδόσεις των Βαλκανίων για να φτιάξει, μαζί με μια ομάδα χαρισματικών καλλιτεχνών, ένα σκηνικό ποίημα για την απώλεια. Χωρίς να ακούμε ποτέ τα πρόσωπα να μιλούν, γινόμαστε μάρτυρες της πορείας τους, ενός εσωτερικού ταξιδιού που προσπαθεί να απαντήσει σε ένα αιώνιο ερώτημα: πώς λέμε αντίο σε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο;
Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς
Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξη του Ιβάν Ιλίτς σείεται συθέμελα γιατί, όσο κι αν προσπαθεί να αποδεχτεί το συμπέρασμα ότι «ο Γάιος είναι άνθρωπος, οι άνθρωποι είναι θνητοί, άρα και ο Γάιος είναι θνητός» που διδάχτηκε κατά την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, το Εγώ του τον κρατάει γερά δέσμιό του. Ο Γάιος ναι… αυτός όμως όχι! Αυτός μπορεί να ξεγελάσει τον Θάνατο!
Ιερά Οδός 343. Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο
Αποσπάσματα από μαρτυρίες που αντλήθηκαν μέσα από τα βιώματα των ίδιων των πρωταγωνιστών που έζησαν μέσα στο Δρομοκαΐτειο από την περίοδο του Βιζυηνού, του Μητσάκη και του Φιλύρα, καθώς και πολλών άλλων ψυχικά ασθενών που έμειναν στο Ίδρυμα και που πολλές φορές εγκαταλείφθηκαν από τις οικογένειές τους.
Οι αφηγήσεις εναλλάσσονται και έρχονται να αναδείξουν εκτός από τα βιώματα των ίδιων των ασθενών, τις απόψεις, τις εμπειρίες και τα στερεότυπα που κουβαλούν συγγενείς, φίλοι, νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό καθώς και όλοι οι «σημαντικοί άλλοι» των οποίων η στάση διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία και την εξέλιξη της ένταξης των ψυχικά ασθενών στην κοινωνία των «υγιών».
Οι δύο αφηγητές έρχονται να ζωντανέψουν το λόγο όλων αυτών των προσώπων, αλλά να προβάλουν και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες για την αντιμετώπιση των ψυχικά ασθενών ξεκινώντας από την εποχή της ίδρυσης του ψυχιατρείου από τον Ζωρζή Δρομοκαΐτη μέχρι και την περίοδο της δεκαετίας του 90. Με τον δεύτερο αφηγητή να επωμίζεται- επί σκηνής- και τον ρόλο του μουσικού δημιουργώντας έναν ισότιμο διάλογο μεταξύ λόγου και ήχων.
Τι είναι «τρέλα»; Γράφει ο 1+1=1: «Τρέλα είναι να ξυπνάς τη νύχτα με το μυαλό σου να σφυροκοπιέται από φωνές που σε απειλούν. Να ζητάς βοήθεια και να βρίσκεσαι καθηλωμένος με λουριά. Τιμωρημένος. Καταδίκη χωρίς αδίκημα. Χωρίς δικαστές. Χωρίς συνήγορο υπεράσπισης!»
Εγκλεισμός, μέσα και έξω. Οδύνη ανείπωτη.
Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην
Ένας μοναχικός Νεοϋορκέζος, ο κύριος Γκρην ο οποίος έχει αποτραβηχτεί μετά το θάνατο της γυναίκας του στο διαμέρισμά του στο Μανχάταν δέχεται τις επισκέψεις ενός νεαρού ο οποίος εργάζεται σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Η σχέση αυτή θα αλλάξει για πάντα και τους δύο. Θα σύρει τον καθένα έξω από τη ζώνη ασφαλείας του, θα απειλήσει τις επιφανειακές τους βεβαιότητες, θα απαλύνει τα αγκάθια τους.
Οι δύο αυτοί τόσο γνώριμοι σε όλους μας χαρακτήρες ο ηλικιωμένος Γκρην και ο νεαρός Ρος που τους έφερε κοντά ένα επιπόλαιο ατύχημα, θα διανύσουν όλη την ανθρώπινη διαδρομή από το ξεκαρδιστικό γέλιο ως τα πιο λυτρωτικά δάκρυα συγκίνησης. Μαζί θα καταργήσουν την απόσταση που τους χωρίζει και θα γίνουν – με έναν τρόπο βαθύ και αμετάκλητο – συγγενείς.
Ένας θεατρικό έργο – ύμνος στη διαφορετικότητα που έχει παιχτεί σε περισσότερες από 50 χώρες, αποσπώντας πολλαπλά θεατρικά βραβεία. Μια σύγχρονη ιστορία που προτείνει την ανθρώπινη τρυφερότητα ως βασικό όπλο αντίστασης στις θηριωδίες του παρελθόντος αλλά και τις αγκυλώσεις του παρόντος.
Δυο μοναξιές που συναντιούνται για να βγουν μαζί έξω από το καβούκι, προς το φως.
Και λέγε λέγε
Γιατί ο έρωτας είναι πάντα στην μόδα.
Γιατί οι μόδες είναι πάντα γοητευτικές.
Γιατί το τραγούδι του Στράτου συνεχίζει να εμπνέει τα πάθη μας.
Γιατί στον Τσέχωφ δεν βλέπουμε τίποτα κλασικό και αιώνιο, αλλά μόνο το καθημερινό, το ποταπό, το φευγαλέο.
Γιατί η περισπούδαστη σοβαρότητα έχει πεθάνει στο σήμερα.
Γιατί ήρθε η ώρα να βάλουμε ξανά τα καλά μας ρούχα και το μακιγιάζ για να υμνήσουμε το ωραίο έτσι όπως το καταλαβαίνουμε εμείς: ανεπιτήδευτα, καψούρικα, λάθος.
Γιατί προσωπικά δεν έχω αίσθηση για όλο αυτό που ζούμε. Αν είναι αλήθεια. ή παραίσθηση.
Τα καλύτερα έ(Ρ)πονται..!!
O Μάριος είναι νευρικός συγγραφέας και η Ελένη fit influencer, δυο ξαδέλφια με εκ διαμέτρου διαφορετικούς χαρακτήρες, τα οποία συγκατοικούν. Ο Μάριος έχει γενέθλια και τα σιχαίνεται. Η Ελένη προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να κάνει αυτή τη μέρα ξεχωριστή χωρίς αποτέλεσμα όμως, αφού το μόνο που καταφέρνει είναι να τον εκνευρίζει. Στη διάρκεια της ημέρας, κάνει την εμφάνισή της η ντίβα μητέρα του Μάριου, όπου με την ιδιαίτερη φλυαρία της και ένα… εντερικό πρόβλημα, τα κάνει ακόμη χειρότερα. Στη συνέχεια, την ξαφνική επίσκεψη της κάνει και η μπίμπο Ρωσίδα καθαρίστρια τους, που θέλει να εξιστορήσει άμεσα σε κάποιον, με λεπτομέρειες, πως έπιασε τον άντρα της επ’ αυτοφώρω να την κερατώνει.
Πώς θα εξελιχθεί η βραδιά του “πάρτι” που θα αναγκαστούν να συγκατοικήσουν όλοι μαζί;
Κανόνια και τρομπέτες
Αθήνα.
Ελλάδα 2.0.
Ένα ζευγάρι Ρωμά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης. Ένα loft κάπου στο κέντρο. Μία σακούλα χαρτονομίσματα. Ένα σακουλάκι ναρκωτικά. Και ψάρια.
Ο Κωνσταντίνος είναι διευθυντικό στέλεχος σε τράπεζα. Στα “χέρια” του έχει κάποια ομόλογα που καταρρέουν. Το βράδυ λίγο πριν την οικονομική καταστροφή θα συναντηθεί με τον Χρόνη.
Ο Χρόνης -έμπορος ναρκωτικών μεταξύ άλλων- δουλεύει για τον Κωνσταντίνο. Έχει και μία αρραβωνιαστικιά, την Ρουμπίνη που θέλει να εξασφαλίσει μία καλύτερη συνθήκη για το δάνειο της από τον Κωνσταντίνο ο οποίος, έχει μια «απαγορευμένη» σχέση με την Κλαίρη, επίσης από την τράπεζα.
Εκείνο το βράδυ τα δύο ζευγάρια – από μία σύμπτωση – συναντιούνται και γνωρίζονται. Ο Κωνσταντίνος θέλει κάτι από τον Χρόνη, ο Χρόνης θέλει κάτι από τον Κωνσταντίνο, η Ρουμπίνη θέλει κάτι από τον Χρόνη και η Κλαίρη θέλει κάτι από την Ρουμπίνη. Όλα θα συμβούν μέσα σε ένα βράδυ καταστροφής, παροξυσμού και παρεξήγησης.
Το βασικό όμως είναι ένα: Να ξεφορτωθούνε τα ομόλογα πριν βαρέσουν τα “κανόνια”!
Και κάπου εκεί, δύο αστυνομικοί θα επιβάλουν τον νόμο και όλα θα πάνε καλά.
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου συναντιέται με ένα θίασο αξιώσεων στο νέο έργο του Γιάννη Τσίρου, με στόχο να αναδείξει την ψυχολογία του νεοέλληνα στην Ελλάδα του 2.0.
Κόκκαλο
Το 1935 ο Αντονέν Αρτώ επινοεί μια εντελώς νέα θεατρική φόρμα, το «Θέατρο της Σκληρότητας», και για να τη βάλει σε εφαρμογή δημιουργεί την παράσταση «Οι Τσέντσι» – μία πεντάπρακτη τραγωδία, για τον ξακουστό, αιμοδιψή και αιμομίκτη κόμη της Ρώμης, που βρέθηκε δολοφονημένος, μ’ ένα στιλέτο στο μάτι, από την ανήλικη κόρη του. Το έργο κάνει πρεμιέρα τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, στο θέατρο Folies Wagram στο Παρίσι, και παρά τις προσδοκίες αποτυγχάνει παταγωδώς.
Ο Αρτώ αποφασίζει πως δεν θα σκηνοθετήσει ξανά ποτέ, ταξιδεύει ασταμάτητα αναζητώντας τη λύτρωση και στο τέλος συλλαμβάνεται για αλητεία. Το 1938 χαρακτηρίζεται επισήμως ως «παράφρων» και οδηγείται δια της βίας στο ψυχιατρείο, στο οποίο θα παραμείνει έγκλειστος για εννέα χρόνια. Την τελευταία μόνο χρονιά θα υποβληθεί σε περισσότερα από 51 ηλεκτροσόκ. Εκεί αποκτά την εμμονή ότι έρχονται στον ύπνο του και του δηλητηριάζουν τα όνειρα κάνοντας μάγια, εκεί πέφτει σε κώμα και ευτυχώς ξύπνα την ώρα που τον οδηγούν στο νεκροτομείο, εκεί ο ξακουστός ψυχαναλυτής και ψυχίατρος Ζακ Λακάν θα θριαμβολογήσει πως «επιτέλους ο κύριος Αρτώ θεραπεύτηκε και δεν θα χρειαστεί να ξαναγράψει τίποτα πια».
Το 1946 και λίγο πριν τον θάνατό του, αποκτά ξανά ελευθερία κινήσεων, έχοντας υποστεί ωστόσο ανεπανόρθωτες βλάβες από τις επίσημες θεραπευτικές μεθόδους. Οι «Φίλοι του Αντονέν Αρτώ» οργανώνουν μια ειδική βραδιά αφιερωμένη στο έργο του στο Θέατρο «Σάρα Μπερνάρ», αλλά η είσοδος στον ίδιο απαγορεύεται, εξαιτίας του φόβου που προκαλεί η εξασθενημένη του φιγούρα και η πιθανότητα ενός ακόμα θηριώδους ξεσπάσματος, όπως αυτά που συνήθιζε ενώπιων ακροατηρίου και από τα οποία ηρεμούσε μόνο εάν τον φιλούσε ένας φίλος του στο μέτωπο.. Ο άνθρωπος τον οποίο συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν στέκεται μόνος έξω από τις κλειστές πόρτες, ενώ σύσσωμη η καλή κοινωνία των Παρισίων απολαμβάνει τις αναγνώσεις των κειμένων του.
Η παράταση «Κόκκαλο» ξεκινάει με την φανταστική υπόθεση ότι μετά το παραπάνω περιστατικό ο Αρτώ, απογοητευμένος, αρνείται την ελευθερία του και επιστρέφει οικειοθελώς στο κελί του, αποφασίζοντας να ξυπνήσει τα εκφραστικά του μέσα για να μεταμορφωθεί ο ίδιος στον πιο βιρτουόζο περφόρμερ και να δώσει ένα τελευταίο σόλο, μια παράσταση-ξέσπασμα, μπροστά σε ένα κοινό ανυπόκριτο. Ένα κοινό που θα πλάσει με το μυαλό του. Ένα κοινό που γεννήθηκε για να τον αγαπά.
Απομονωμένος στο άσυλο, ο Αρτώ στήνει από την αρχή το παλιό σκηνικό των «αποτυχημένων» Τσέντσι, φέρνει την ψυχή του στο προσκήνιο, την ξεγυμνώνει και την τραγουδά με πάθος και μαεστρία. Σε ένα ονειρικό τοπίο μνήμης και με το ρυθμό της μουσικής, ακολουθεί την κάθοδο μιας βαθιάς και ανείπωτης εξομολόγησης.
Καλλιτέχνης, ιδιοφυής, επαναστάτης, αναθεωρητής, ποιητής, δάσκαλος, παραληρηματικός, επιθετικός, επιληπτικός, αυτοκαταστροφικός και βαθιά, πολύ βαθιά ερωτευμένος και ερωτικός, συνθέτει με τρόπο προβοκατόρικο την τελική του ετυμηγορία απέναντι στον σύγχρονο καθωσπρεπισμό, βγάζοντας τη γλώσσα στην κοινωνική υποκρισία και τις επινοημένες αυθεντίες του καιρού μας και επαναφέροντας το «Θέατρο της Σκληρότητας» στη θέση που του ανήκει: μέσα στις φλογισμένες καρδιές των εξεγερμένων.
Κομμάτια και θρύψαλα
Η ιστορικής σημασίας τριλογία του Σκούρτη, που πρώτη φορά παρουσιάζεται στο σύνολο της, όπως ζήτησε ο ίδιος από το Γιώργο Λιβανό να πράξει! Οι Θεατρίνων Θεατές παρουσίασαν με μεγάλη επιτυχία και το Κύκνειο άσμα του Σκούρτη “Σοκ”.
Ο Γιάννης Σολδάτος κατανοεί ουσιαστικά τη γραφή του Σκούρτη, που μιλά για μια ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις του νεοέλληνα, ακτινογραφεί την καθημερινότητα, εικονογραφεί μια σύγχρονη ουτοπική κοινωνία και παραδίδει ένα σύγχρονο, εμβληματικό κείμενο, βαθιά πολιτικό, πανανθρώπινο και επίκαιρο όσο ποτέ !! που μας καλεί να ελευθερώσουμε μια ανεξέλεγκτη κραυγή. Γίνεται;
Μια σάτιρα με χιούμορ, τρυφερότητα, λυρισμό και σκληρότητα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, ένα έργο για αυτούς που ονειρεύονται τη νύχτα και δεν τους αρκεί μια φορά για να ζήσουν, που στοχεύει μετά από πολύμηνες πρόβες να γίνει μια από τις επιτυχίες της χρονιάς!
Η κουκούλα
Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από την υπάλληλο μια κουκούλα –για να την χρησιμοποιήσει, όπως το Έκτακτο Διάταγμα επιβάλλει,στις Συγκεντρώσεις Άμυνας.
Στις Συγκεντρώσεις αυτές, όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες–πατώντας ένα κουμπί που ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι. Μετά έρχεται μια δεύτερη γυναίκα–απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή, αλλά εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής.
Συνολικά έρχονται δέκα γυναίκες–όλες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως διαφοροποιημένες σε όλα τα υπόλοιπα. Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα–που έρχεται εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει. Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την κουκούλα που επιθυμούν.
Κράτα με
Ένα ατύχημα αλλάζει τα δεδομένα όλων των ηρώων και τους φτάνει στην οριακή στιγμή που θα πρέπει να λάβουν σημαντικές αποφάσεις ζωτικής σημασίας: Ο Λουκ είναι σε κώμα. Ο Άνταμ, ο επί πέντε χρόνια σύντροφος του, είναι έξω από την εντατική και βρίσκεται αντιμέτωπος με τους γονείς του Λουκ, οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τη σχέση τους. Οι γονείς του, διαζευγμένοι πια, θα πρέπει να κάνουν χρήση του δικαιώματος τους ως κηδεμόνες. Οι φίλοι του Λουκ βρίσκονται ανάμεσα τους, ανήμποροι να γεφυρώσουν τις δύο μεριές.
Όλοι τους πραγματικοί άνθρωποι με σύγχρονους προβληματισμούς για την πίστη, την αφοσίωση, τη συντροφικότητα, τα όνειρα για μια απλή ζωή χωρίς καταστολές. Κανείς δε δικάζεται, αλλά όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με θέματα που ίσως έχουμε ακούσει ή βιώσει οι ίδιοι. Κανείς δε μπορεί να πει με ασφάλεια ποιος έχει δίκιο σε αυτήν την πάλη με την ηθική, η οποία στις μέρες μας αλλάζει πρόσωπο πολύ συχνά.
Η αγάπη είναι ο καταλύτης. Η αγάπη για το παιδί σου, που μπορεί πια να μην το ξέρεις επειδή έχει ακολουθήσει το δικό του δρόμο. Η αγάπη για τον σύντροφό σου που η σχέση σας μπορεί να έχει νομιμοποιηθεί ή όχι. Η αγάπη για τον φίλο σου που τον σπρώχνεις να βρει τον καλύτερο εαυτό του και τον κρατάς όταν παραπατάει.
Κριστέλλα
Μόνος γίνεσαι κανένας.
Μέσα από την αφήγηση της Κριστέλλα ξεδιπλώνεται μια ιστορία ενηλικίωσης σε έναν τόπο πιο ξένο απ’ όσο ξένο σε βλέπουν οι άλλοι. Η Κριστέλλα μεγαλώνει στην Αθήνα. Στο Παγκράτι. Με τη μητέρα της. Μόνες τους. Όπως όταν έφυγαν από την Αλβανία για ένα καλύτερο μέλλον. Η Κριστέλλα μεγαλώνει, σπουδάζει, διασκεδάζει, ερωτεύεται, ζει. Δεν είναι πια μόνη.
Λαβ Luv
Πρόκειται για ένα έργο που σατιρίζει την κλίκα της διανόησης, αστειεύεται με τον εγωκεντρισμό της κουλτούρας μας, αγγίζει τα ευαίσθητα θέματα της μοναξιάς και της υπαρξιακής αγωνίας, σαρκάζει, αυτοσαρκάζεται και χαρίζει άφθονο και πηγαίο γέλιο.
Στην αναζήτηση της εσωτερικής τους ταυτότητας και της απόλυτης αγάπης, οι ήρωες του «ΛΑΒ» κινούνται με ευκολία από την απελπισία στον ενθουσιασμό και από την αυτοκτονία στον φόνο, αποκαλύπτοντας την κωμική πλευρά που υπάρχει πάντοτε στο προσωπικό δράμα του καθένα μας.
Η Μάνα Αυτουνού
Η Έλλη Ζάχου Ταχτσή, μητέρα του σπουδαίου μεταπολεμικού λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή, υπήρξε μια ανυπόταχτη γυναίκα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να ζήσει ελεύθερη και να αγαπηθεί. Ατύχησε και στα δύο. Υπέκυψε στη σκληρότητα της εποχής της και έγινε πιο σκληρή από αυτήν.
«Η μάνα αυτουνού». Προσφώνηση απαξιωτική, ειρωνική, σαρκαστική, μα τόσο οικεία, τόσο γνώριμη. Ειπωμένη υπαινικτικά και πάντοτε χαμηλόφωνα. Σχεδόν ψιθυριστά. Από αυτούς τους ψίθυρους που είναι μαχαιριές στην καρδιά. Που καμιά φορά όμως γίνονται και φονικά. «Ο γιος αυτηνής», ο Κώστας Ταχτσής, δολοφονήθηκε. Όπως «δολοφονείται» σ’ αυτόν τον κόσμο, ότι απειλεί να ξεσκεπάσει την υποκρισία του.
«Η μάνα αυτουνού», από τα λιγότερα φωτισμένα πρόσωπα στον κυρίως αυτοβιογραφικό συγγραφικό κόσμο του Κώστα Ταχτσή. Στον οποίο βασίστηκε για να γράψει και το σημαντικότερο έργο του. Το «Τρίτο Στεφάνι». Που αποτελεί, πέρα από μια καταγραφή κι ένα ξεμασκάρεμα της αγίας ελληνικής οικογένειας. Κι αν το «Τρίτο Στεφάνι» ταυτίζεται με την ίδια την Ελλάδα, η ιστορία της μητέρας του, ταυτίζεται με όλα τα κρυμμένα μυστικά, που κρατάμε καλά κλειδωμένα σε σκονισμένα μπαούλα, στοιβαγμένα στα υπόγεια της ψυχής μας.
Με δύναμη από την Κηφισιά
Από την Κηφισιά έως την Ταϊλάνδη και από τον Εγκλεισμό έως την Ελευθερία, το έργο αποτελεί ένα ταξίδι στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Αλέκα, Ηλέκτρα, Φωτεινή, Μάρω.Τέσσερις γυναίκες σε υστερία.Ηρεμιστικά, σοκολάτες και ένα ταξίδι-φάντασμα στην προσπάθειά τους να ξορκίσουν το ανικανοποίητο της ύπαρξής τους. Θα τα καταφέρουν;
Ο μπαμπάς ο πόλεμος
Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι διάδοχοι του πολεμούν μεταξύ τους για την κυριαρχία του κόσμου.
Η Ρόδος, κηρύσσοντας αυστηρά ουδετερότητα, έχει μετατραπεί σε έναν ασφαλή τουριστικό παράδεισο. Δημόσια κτίρια και ναοί έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις ενώ η κυβέρνηση έχει αντικατασταθεί από το Ανώτατο Ξενοδοχειακό Συμβούλιο.
Όταν ο πόλεμος μεταφέρεται στην θάλασσα, οι Ροδίτες με τον φόβο ότι οι Μακεδόνες του Δημητρίου του Πολιορκητή πλέουν εναντίον τους, στέλνουν τον καλύτερο τους μάγειρα και την πιο όμορφη κοπέλα του νησιού για να τον ξελογιάσουν. Ο Δημήτριος όμως ερωτεύεται την Ρόδο και αποφασίζει να την κατακτήσει. Οι τουρίστες φεύγουν, ο στρατός του Δημητρίου αποβιβάζεται στο νησί, κι όταν ένας σερβιτόρος εκσφενδονίζει ένα πιάτο εναντίον τους, οι Μακεδόνες καίνε όλα τα μαγαζιά της παραλίας προς παραδειγματισμό. Ο λαός της Ρόδου τότε παίρνει τα όπλα, μαχαιροπήρουνα στην αρχή, και πολεμάει.
Ο μπαμπάς της Ιστορίας ο πόλεμος έχει ξεκινήσει και όλα μέλλουν να αλλάξουν.
Οι Ροδίτες αντιγράφουν τους Μακεδόνες, γίνονται άριστοι πολεμιστές και νικούν.
Ο Δημήτριος ξελογιάζεται από την ομορφιά και τις χαρές της ζωής και χάνει.
Η Ρόδος θα συνεχίσει να πλουτίζει αλλά πλέον μέσω μιας άλλης πιο επικερδούς επιχείρησης, της βιομηχανίας του πολέμου.
«Πατήρ πάντων Πόλεμος», Ηράκλειτος
Όμορφη πόλη μαγική
Μια ιστορία από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 παίρνει σάρκα κι οστά και η πολιτική κατάσταση εκείνης της εποχής μέσα από την απλή καθημερινότητα των ανθρώπων γίνεται ξεκάθαρη.
Η ανάγκη για επιβίωση, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ο έρωτας δύο νέων που θέλουν να ακολουθήσουν το όνειρό τους, μέσα από εικόνες καθημερινές δοσμένες με χιούμορ και συγκίνηση.
Μια παράσταση πλημμυρισμένη από τη μουσική και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Τα πέντε αφηγήματα
Μέσα από πέντε επιλεγμένα αφηγήματα του Edgar Allan Poe, “Το προσωπείο του Κόκκινου θανάτου”, “Η πτώση του Οίκου Των Άσερ”, “Ο μαύρος γάτος”, “Μαρτυριάρα καρδιά” και “Απώλεια αναπνοής” δημιουργείται ένας κόσμος που έχει ως κοινό στοιχείο τον φόβο, την απώλεια, τον τρόμο και τον θάνατο. Από αυτές τις διαφορετικές ιστορίες οι αφηγητές συνδέονται και εμπλέκονται εν αγνοία τους, ακολουθώντας παρόμοια σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού, καταλήγοντας στον ίδιο προορισμό.
Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και το φάσμα των φατριών
Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, ο Πέτρος Μαυρομιχάλης, ο οικείος μας Πετρόμπεης, παραμένει, αν όχι ένα σημείο αμφιλεγόμενο, πάντως ένα πρόσωπο του Αγώνα ευρύτερα γνωστό όχι για τη μεγάλη συμβολή του στα επαναστατικά χρόνια αλλά για την εμπλοκή της οικογένειάς του στη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Στις 9 Οκτωβρίου 1831, ο Γεώργιος και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, γιος και αδερφός, αντίστοιχα, του ηγέτη των Μανιατών, πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον Κυβερνήτη στο Ναύπλιο, έξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Στη βαθύτατα διχασμένη Ελλάδα, που δεν είχε βρει ακόμα έναν στέρεο βηματισμό, άλλοι θρηνούσαν κι άλλοι πανηγύριζαν.
Γνώριζε άραγε ο Πετρόμπεης τι σχεδίαζαν οι άμεσοι συγγενείς του; Οι ιστοριογραφικές υποθέσεις ποικίλλουν, όπως ποικίλλουν και για την ενδεχόμενη εμπλοκή της Γαλλίας και της Αγγλίας στον φόνο. Διαθέτουμε ωστόσο μιαν απάντηση του ίδιου του Πέτρου: «Τι μέτρον ήθελον λάβει αν ο υιός μου και ο αδελφός μου εξεμυστηρεύοντο εις εμέ την συνωμοσίαν των; Ήθελον ακούσει την φωνήν της εκδικήσεως και του αυστηρού πατριωτισμού; Ή το γήρας αυτό και η θρησκεία ήθελον με καταφέρει να λησμονήσω τον Άρχοντα διά να ελεήσω τον άνδρα; Ιδού εξέτασις βασανική δι’ εμέ».
Η απάντηση αυτή πρέπει να συνεκτιμηθεί με τη μεγάλη σημασία που της αξίζει, επειδή δόθηκε σε χρόνο ιστορικά και συναισθηματικά ουδέτερο: γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 1842, όταν η υπόληψη της μαυρομιχαλαίικης οικογένειας είχε αποκατασταθεί, και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νέα ημέρα της Τεργέστης στις 28 Μαρτίου 1903.
Ο Πετρόμπεης αρνείται κατηγορηματικά ότι γνώριζε. Η απάντησή του πρέπει να θεωρηθεί ειλικρινής και τίμια, διότι ακόμα και τότε, πέντε χρόνια πριν από τον θάνατό του, δεν συμπληρώνει την άρνησή του αυτή με μια δεύτερη απάντηση που θα βόλευε τη συνείδησή του και θα ενίσχυε το κύρος του. Δεν λέει δηλαδή ότι θα απέτρεπε τους συγγενείς του από το φονικό εγχείρημά τους. Αντίθετα, εκτίθεται εκουσίως στην κριτική, λέγοντας ότι, μια δεκαετία μετά, εξακολουθεί να βασανίζεται από το ερώτημα τι θα έπραττε, αν όντως γνώριζε.
Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ
Μέσα σ’ ένα ατελιέ, με φόντο έναν πίνακα μπαρόκ, ανάμεσα σε κούκλες βιτρίνας και υπέρλαμπρα φορέματα, παρακολουθούμε ένα παιχνίδι εξουσίας με πρόσχημα τον έρωτα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται πολύ γρήγορα, το θύμα γίνεται θύτης, ο θύτης θύμα, ο έρωτας γίνεται μίσος, το ψέμα αλήθεια, οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται, οι κούκλες απογυμνώνονται.
«Μ’ αρέσει να πηγαίνω σινεμά, να βλέπω αισθηματικά έργα, με πόνο και κλάματα…» λέει η Κάριν το φιλόδοξο μοντέλο όταν γνωρίζει την γνωστή σχεδιάστρια Πέτρα φον Καντ και εκείνη την ερωτεύεται παράφορα. Το θεατρικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» είναι ακριβώς αυτό: ένα αισθηματικό έργο με πόνο και κλάματα για όσους ξέρουν να κατακτούν κι όχι ν’ αγαπούν.
Ο πουπουλένιος
Ο ΜακΝτόνα, συγγραφέας ιδιαίτερα αγαπητός στην Ελλάδα, στον «Πουπουλένιο» συνδυάζει στοιχεία αστυνομικού θρίλερ και μαύρης κωμωδίας, δημιουργώντας ένα έργο με αμείωτη ένταση που κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή ως το τέλος. Ένας συγγραφέας που ζει σε ένα κράτος με αυταρχικό καθεστώς, ανακρίνεται για το φρικιαστικό περιεχόμενο των διηγημάτων του και τις ομοιότητές τους με μια σειρά από ανεξιχνίαστες παιδοκτονίες που συμβαίνουν στην πόλη. Ο κόσμος της φαντασίας μπλέκεται με τον πραγματικό κόσμο, δημιουργώντας ένα σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά και απίθανα.
Ρόζα Εσκενάζυ: Η βασίλισσα του ρεμπέτικου
Η «Ρόζα η ναζιάρα με τα σγουρά μαλλιά», γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, εβραϊκής καταγωγής, μετακόμισε με την οικογένειά της στη Θεσσαλονίκη, όπου και άρχισε την καριέρα της.
Χαρισματική ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου και του σμυρναίικου τραγουδιού, βίωσε τις πιο σημαντικές δεκαετίες της ιστορίας της Ελλάδας.
Πέρασε δια πυρός και σιδήρου μέσα από πολέμους, κατοχή, δικτατορία, χωρίς να πάψει στιγμή να είναι μια γυναίκα «ανεμοστρόβιλος».
Η ζωή της παραβατική και απρόβλεπτη αλλά γεμάτη με φως.
Ήξερε να ξεσηκώνει τα πλήθη με τα σκέρτσα και τα νάζια της.
Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο
«Ο Σαίξπηρ ζει στο καταφύγιο» αποτελεί μία φωνή αγωνίας ενός αποσυρμένου από τα εγκόσμια θεατρικού συγγραφέα, αλλά παράλληλα συνενώνει και το παραλήρημα όλων των ανθρώπων που βρίσκονται σε ένα προσωπικό και υπαρξιακό τέλμα.
Αποτελεί την ομπρέλα κάτω από την οποία κρύφτηκαν οι σκέψεις και τα λόγια απόγνωσης όλων των ανθρώπων που δεν τους χώρεσε το σύστημα και δεν χωρέσαν ούτε και εκείνοι σε αυτό. Ανθρώπων που ένωσαν τις φωνές τους, που πάλεψαν μέσα σε σκότη και έρεβη για να βγουν από το ατομικό τους καταφύγιο και να περπατήσουν, αν όχι στο φως, τουλάχιστον στη δική τους χαραυγή.
Σαν άνθρωπος σαν ελέφαντας
Ένας αντιήρωας που η ζωή του αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη και αποδεικνύει την ουσιαστική δύναμη του ανθρώπου αλλά και το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Ένας άνθρωπος με σωματική δυσπλασία εντυπωσιάζει με τη δύναμη για ζωή και δημιουργία που κρύβει μέσα του. Κατά πόσο η κοινωνία μας είναι έτοιμη να τον δεχθεί και να τον ενθαρρύνει κι αν ναι, μέχρι ποιό σημείο;
Sexy Laundry
25 χρόνια γάμου, 3 παιδιά, λίγα παχάκια, ολίγη φαλακρίτσα, πολλή γκρίνια, πολλή ανασφάλεια, πολλή αγάπη και ολίγον sex. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από ένα παντρεμένο ζευγάρι που αποφασίζει να “ξαναπαντρευτεί” και να αναζωπυρώσει τη σεξουαλική του ζωή. Ο Λάρι και η Άλις βρίσκονται σ’ ένα δωμάτιο πολυτελούς ξενοδοχείου, και με το εγχειρίδιο “ΣΕΞ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ” ανά χείρας, αμήχανοι προσπαθούν να βρουν τη χαμένη ερωτική επιθυμία και το το περασμένο μεγαλείο του πάθους τους.
Το σπίτι με τα δώρα
Τρεις γυναίκες, η Ελένη, η Βασιλική, η Ιωάννα αφηγούνται τα τραύματα τους.
Η πρώτη κουβαλάει την προσωπική της τραγωδία πάνω σ’ ένα τενεκεδένιο νύχι που φύτρωσε στη θέση του παλιού που μαύρισε κι έπεσε. Το νύχι αυτό είναι η πανοπλία, η άμυνα της. Αυτό θα την καθορίσει, αυτό θα δώσει τη λύση…
Η Βασιλική ζει σ’ ένα σπίτι απ’ όπου απουσιάζει ο αέρας. Παιδί δυο προβληματικών γονιών, θα πάρει τη ζωή στα χέρια της όταν διαπιστώσει πως η ανήλικη κόρη της βιώνει τη δική της τραγωδία με δέλεαρ μια κούκλα…
Η Ιωάννα είναι μια έφηβη που γεννήθηκε άνδρας σ’ ένα γυναικείο κορμί. Σύντομα θα απεκδυθεί τη γυναικεία φύση της όταν, ντυμένη αγόρι, θα γίνει το αντικείμενο του πόθου μιας συνομήλικης της. Η κατάληξη θα είναι
τραγική.
Σπυριδούλες
H παράσταση της ομάδας 4Frontal εκκινεί από την αληθινή ιστορία της Σπυριδούλας, μιας 12χρονης υπηρέτριας, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της δεκαετίας του 1950.
Tο θεατρικό έργο της Νεφέλης Μαϊστράλη και η σκηνική σύνθεση της παράστασης συνδυάζουν στοιχεία θεάτρου ντοκουμέντου, πρωτότυπης δραματουργίας και σύγχρονης ελληνικής μουσικής και επιδιώκουν να συστήσουν στο κοινό ένα σύγχρονο είδος που δανείζεται στοιχεία από την αρχαία ελληνική τραγωδία και τη φέρνει στο σήμερα.
Εκείνη την εποχή, πλήθος ανήλικα άπορα κορίτσια υιοθετούνται από επιφανείς οικογένειες με την ιδιότητα της «ψυχοκόρης», για να εργαστούν ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί σε μια ιδιάζουσα κατάσταση σύγχρονης δουλείας.
Ανάμεσά τους, η 12χρονη Σπυριδούλα από τη Ματαράγκα Αγρινίου, που μετακόμισε στην πρωτεύουσα για να εργαστεί στο εύπορο σπίτι ενός ζευγαριού στον Πειραιά. Επί δύο συναπτά έτη, όπως αποκαλύφθηκε στο νοσοκομείο, το ζεύγος την κακοποιούσε σωματικά και ψυχικά, φτάνοντας ως το σημείο να την κάψουν με το ηλεκτρικό σίδερο στο σώμα και το πρόσωπο. Η Σπυριδούλα, όμως, βρήκε το θάρρος να μιλήσει, σπάζοντας τον φαύλο κύκλο της βίας.
Λαϊκό ίνδαλμα και πηγή ενδυνάμωσης για γενιές και γενιές γυναικών που υφίστανται κακοποίηση και καταφέρνουν να την αρθρώσουν και την τερματίσουν, η Σπυριδούλα συνεχίζει να εμπνέει.
Στρακαστρούκες
Βρισκόμαστε ακριβώς δέκα λεπτά πριν χτυπήσουν οι καμπάνες για την Ανάσταση σ’ ένα χωριό της Κρήτης. Ο Κωσταντής κρατάει στη μια του χούφτα καραμελάκια που σκάνε στο στόμα και στην άλλη αυτοσχέδιες στρακαστούκες. Στην κλειστή κοινωνία της επαρχίας που κανείς δεν του απλώνει το χέρι, ο ήρωάς μας ανοίγει την καρδιά του με σπαρακτικό χιούμορ λίγο πριν κάνει το μεγάλο μπαμ. Οι καμπάνες όμως χτυπούν νωρίτερα.
Την Τρίτη στο Σούπερ Μάρκετ
Η υπόθεση του έργου περιστρέφεται γύρω από τη Μαρί-Πιερ που είχε χρόνια να εμφανιστεί στη γειτονιά της παιδικής της ηλικίας. Το πατρικό της σπίτι το εγκατέλειψε τότε που αποφάσισε να γίνει «αυτή καθεαυτή» και να απομακρυνθεί από το περιβάλλον που την ήξερε ως Ζαν-Πιέρ. Αλλά εδώ και λίγους μήνες η μητέρα της πέθανε, ο ηλικιωμένος πατέρας της, κύριος Αντρέ έμεινε μόνος κι η Μαρί-Πιερ θεωρεί υποχρέωση της να τον φροντίζει. Αποφασίζει λοιπόν πως κάθε Τρίτη πρέπει να επιστρέφει στο πατρικό της. Φτάνει πρωί με το πρώτο τραίνο και αμέσως στρώνεται στη δουλειά. Καθαρίζει το σπίτι, πλένει και σιδερώνει τα ρούχα και συνοδεύει τον πατέρα της στο σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς για να κάνουν μαζί τα ψώνια της εβδομάδας. Ήδη, μέσα στο σπίτι η συνύπαρξη είναι δύσκολη, στο δρόμο γίνεται ακόμη δυσκολότερη και κορυφώνεται στο χώρο του σούπερ-μάρκετ. Εκεί η Μαρί-Πιέρ «αυτή καθεαυτή» συγκεντρώνει κάθε «Τρίτη στο σούπερ μάρκετ» όλα τα βλέμματα, καθώς η παρουσία της, μια εισβολή της διαφορετικότητας στην πεζή καθημερινότητα των γύρω της, λειτουργεί σαν «τερατικό» αξιοθέατο.
Τριαντάφυλλο στο στήθος
Ο ίδιος ο Τέννεσι Ουίλαμς έλεγε πως το Τριαντάφυλλο στο στήθοςείναι η μοναδική κωμωδία που έχει γράψει. Η παράσταση του Τσουρή επιχειρεί να αναδείξει την, παραγνωρισμένη στη χώρα μας, κωμική πλευρά του έργου. Οι ήρωες βιώνουν συγκρουσιακές καταστάσεις, οι εντάσεις και οι τρυφερές στιγμές διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ οι συγκρούσεις αποκαλύπτουν πλήρως τον χαρακτήρα των προσώπων, μαζί με την ανθρώπινη διάστασή τους.
Η φάλαινα
Ο Τσάρλι, ένας αυτοκαταστροφικός, παχύσαρκος μέχρι νοσηρότητας, καθηγητής αγγλικών, που έχει χάσει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, μαζί και κάθε επιθυμία να συνεχίζει να βρίσκεται εν ζωή, «βουλιάζει» μέσα στον χρόνο περιμένοντας την λύτρωση από την ίδια τη ζωή. Παλεύει να συμφιλιωθεί με την αποξενωμένη κόρη του και με το ίδιο το παρελθόν του.
Η Φάλαινα σε ωθεί να βρεις την ανθρωπιά σου σε χαρακτήρες που δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί, που έχουν πλούσιο και περίπλοκο εσωτερικό κόσμο. Όλοι τους έχουν κάνει λάθη, αλλά μοιράζονται την επιθυμία να αγαπήσουν ακόμα και όταν οι άλλοι μοιάζουν ότι δεν μπορούν. Είναι μια ιστορία που θέτει το ουσιαστικό ερώτημα: μπορούμε να σώσουμε ο ένας τον άλλον; Αυτό είναι σημαντικό σήμερα, ειδικά όταν οι άνθρωποι φαίνεται να στρέφονται μακριά από τον διπλανό τους.
Φλάι
Ένα ιδιαίτερο πλάσμα, μια… goniurellia tridens, πετά από τόπο σε τόπο, ψάχνοντας εκείνη τη «γη» που θα την κατανοήσει και θα την αποδεχτεί. Στο ταξίδι της αυτό ανεβαίνει στον αγαπημένο της βράχο, το Λυκαβηττό, συναντά μια… γατούλα με ροζ μυτούλα, έναν σκαντζόχοιρο ονόματι Φάουστ ή… άουτς, τον μπούφο του Ρόμπερτ Φίσερ. Κουρασμένη από το πέταγμα κάθεται στα τραπεζάκια της πλατείας στο Γκάζι και ονειρεύεται πάνω σε ένα καφάσι μπύρες. Μέσα σε μια παραίσθηση πραγματικότητας και φαντασίας, ένα έργο για τον διαρκή αποπροσανατολισμό που ο καθένας από εμάς μπορεί να βιώσει.
Οι Φόνοι της Οδού Μοργκ
Μια κλεμμένη επιστολή!
Δυο φόνοι!
Ένα μυστήριο…
“Οι Φόνοι της Οδού Μοργκ” του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.
Χόρεψέ με πατέρα
Ένας πατέρας με άνοια και η υστερική κόρη του, προσπαθούν μάταια να επικοινωνήσουν. Ο καθένας μέσα από την δική του διαταραχή, πάλλεται μέσα του, αναζητώντας την προσωπική του λύτρωση.
Η κόρη έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον πατέρα της. Τον επισκέπτεται καθημερινά, τον φροντίζει, έχει την απόλυτη ευθύνη του. Έχει παραμερίσει εντελώς την ζωή της. Αυτή η μέρα που εξελίσσεται, είναι και η μέρα έξαρσης του πατέρα. Δεν την αναγνωρίζει. Ο ίδιος, προσκολλημένος σε ένα σταματημένο ρολόι, περιορίζεται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αρνούμενος πεισματικά την αλήθεια. Αρνείται τα παιδιά του, αρνείται την δουλειά που υπηρέτησε, αρνείται την ανικανότητά του να αυτοεξυπηρετηθεί. Παρά τις υστερικές πιέσεις που δέχεται από την κόρη του, φαίνεται να υπεκφεύγει συνεχώς από την πραγματικότητα – ή τουλάχιστον έτσι σκέφτεται το μπερδεμένο μυαλό της κόρης. Μη μπορώντας κι αυτή να επικοινωνήσει με την νέα πραγματικότητα, χάνεται. Ανίκανη πλέον να διαχειριστεί και την προ πολλού, κατεστραμμένη σχέση με τον πατέρα της, αλλά κυρίως την σχέση της με τον εαυτό της, μπερδεύεται. Μπερδεύεται και κατηγορεί. Φτάνει στο σημείο να αμφισβητήσει την άνοια του πατέρα της, τρομοκρατώντας τον και φωνάζοντάς του “Δεν σε πιστεύω! Ένα παιχνίδι είναι αυτό που κάνεις”! Πάντα μέσα από την θέση του θύματος, προσκολλημένη στο παρελθόν της, το άμεσα εμπλεκόμενο με τον πατέρα της, το αναπολεί, πυροδοτώντας μνήμες άγριες και τον παρασέρνει σ’ έναν βίαιο χορό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Η επικοινωνία είναι ένα χαμένο παιχνίδι. Η κατανόηση και από τις δύο πλευρές ανύπαρκτη και το εγώ του κάθε ήρωα είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει περιθώρια να δούνε πέρα από τη μύτη τους. Η άνοια και η υστερία προχωρούν, ασφυκτικά δεμένες, με άρρωστα βήματα, που τα μισά τρεκλίζουν προς τ’ αριστερά και τ’ άλλα μισά προς τα δεξιά.
Προορισμός δεν υπάρχει. Πάνε και οι δυο, όπου φυσάει ο άνεμος. Ένα απόγευμα. Μια παραληρηματική ημέρα, που η κάθε επόμενη μέρα, έπεται μιας άλλης, που τίποτα δεν αλλάζει.
Πάντα μέσα από ένα χιούμορ, πάντα μέσα από ένα γέλιο, πάντα μέσα από έναν κλαυσίγελο, ένα απόγευμα, πατέρας και κόρη συναντιούνται και κοιτάζονται με βλέφαρα κλεισμένα.
Ο χορός των εραστών
Ένα ζευγάρι μες στη νύχτα. «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λέει εκείνη. «Δεν μπορεί να αναπνεύσει» επαναλαμβάνει εκείνος. Ορμούν στο αυτοκίνητο και τρέχουν για το νοσοκομείο. Το έργο του Πορτογάλου συγγραφέα και σκηνοθέτη μάς γραπώνει ήδη από τις πρώτες φράσεις.
«Ο Χορός των εραστών» μας παρασύρει στην καρδιά της σχέσης δύο ανθρώπων, την ώρα που αναμετρώνται με μια οριακή εμπειρία ζωής και θανάτου. Κι από εκεί, στην πορεία της κοινής ζωής τους, ενός «μαζί για πάντα», κόντρα στον χρόνο και τη φθορά.
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις απ 3-9/10/2024
