Και εφύτευσεν ο Θεός Παράδεισον – Κριτική θεάτρου
Καταπιάνεται με ένα σύγχρονο θέμα, το sex trafficking, που μας αφορά περισσότερο από ότι ίσως νομίζουμε. Σύμφωνα με στοιχεία το σωματεμπόριο αποφέρει περισσότερα κέρδη ακόμα και από τα ναρκωτικά.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ
Παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια, που έχει πέσει θύμα sex trafficking, να ψάχνει κάθε πιθανό τρόπο να γλυτώσει.
Η παράσταση μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αναζητούν την κατανόηση, την αγάπη, τη λύτρωση. Το κείμενο καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην τραγική πραγματικότητα και την αίσθηση της ελπίδας που, παρά τις αντιξοότητες, παραμένει ζωντανή.
Η προσέγγιση της παράστασης καταφέρνει να διατηρήσει μια ισορροπία μεταξύ της προσωπικής αφήγησης και του ευρύτερου κοινωνικού θέματος που αναδεικνύεται μέσα από τη δράση.
Οι ηθοποιοί δίνουν δυνατές ερμηνείες, αποδίδοντας με αμεσότητα και ευαισθησία τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων, ενώ η σκηνοθεσία αναδεικνύει την αντίθεση μεταξύ της σκληρής καθημερινότητας και του ιδανικού κόσμου που αναζητούν, καθώς αποφεύγει περιττές υπερβολές και εστιάζει στην ουσία της ιστορίας. Κάθε κίνηση και διάλογος έχουν σημασία, με το ρυθμό της παράστασης να κυλάει φυσικά, χωρίς να βιάζεται ή να κουράζει. Το σκηνικό είναι λιτό, ενισχύοντας έτσι την ένταση των γεγονότων και την εξέλιξη της πλοκής.
Οι χαρακτήρες δεν είναι απλώς σύμβολα μιας κατάστασης ή ενός προβλήματος· αντίθετα, μοιάζουν «ζωντανοί», με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους να έρχονται στην επιφάνεια.
Η προσέγγιση των θεμάτων που θίγονται στην παράσταση είναι πολυεπίπεδη. Από τη μία πλευρά, έχουμε τη δράση – τις σχέσεις των χαρακτήρων, τις συγκρούσεις και τις επιθυμίες τους. Από την άλλη, το έργο φέρνει στην επιφάνεια ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα όπως το sex trafficking και το πώς, εν δυνάμει, όλοι μπορούμε να πέσουμε θύμα του.
Ο “παράδεισος” στον τίτλο δεν είναι απλώς μια θρησκευτική αναφορά, αλλά ένα πολυσήμαντο σύμβολο που αγγίζει διαφορετικά επίπεδα του ανθρώπινου ψυχισμού. Είναι η ελπίδα για λύτρωση, η αναζήτηση της εσωτερικής γαλήνης, αλλά και η επιθυμία για έναν καλύτερο κόσμο, είτε αυτός βρίσκεται εντός είτε εκτός του εαυτού.
Ο τρόπος με τον οποίο οι χαρακτήρες προσπαθούν να διαχειριστούν τις προσωπικές τους απογοητεύσεις και τις ελπίδες τους για το μέλλον καθιστά το έργο μια αντανάκλαση της ανθρώπινης κοινωνίας. Η αίσθηση της απώλειας, της μοναξιάς, αλλά και της ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο είναι πάντα παρούσα.
Η παράσταση αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση, προσκαλώντας μας να σκεφτούμε τι σημαίνει πραγματικά η ευτυχία και αν είναι εφικτή σε έναν κόσμο γεμάτο αντιθέσεις. Έχουμε άρα πάντα επιλογές στη ζωή μας; Είναι πάντα αυτές οι επιλογές αναστρέψιμες;
Επίσης, καταφέρνει να συνδυάσει το προσωπικό με το οικουμενικό, το συναισθηματικό με το φιλοσοφικό. Οι ερμηνείες των ηθοποιών, η σκηνοθετική προσέγγιση και η δύναμη του κειμένου δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που προκαλεί έντονα συναισθήματα και τροφή για σκέψη.
Μια παράσταση που μου άρεσε πολύ αλλά με βάρυνε ψυχολογικά. Η πρωταγωνίστρια καταφέρνει να γλυτώσει αλλά όχι όπως θα περιμέναμε από ένα έργο μυθοπλασίας αλλά όπως θα συνέβαινε μάλλον στην αληθινή ζωή. Έτσι το έργο είναι πιο ρεαλιστικό. Στο τέλος μένει ζωντανή μια χαραμάδα ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Αξίζει να τις δώσετε μια ευκαιρία.
Πληροφορίες παράστασης
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Αθηνά Αλεξοπούλου, Παναγιώτης Γαβρέλας, Ηλέκτρα Γεννατά, Νικόλας Δροσόπουλος, Κωνσταντίνος Κάππας, Χρύσα Κοτταράκου, Γρηγόρης Μπαλλάς, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Μαρία Προϊστάκη, Αθηνά Σακαλή, Θανάσης Χαλκιάς
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Βαλέρια Δημητριάδου
Σκηνικά/Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Χορογραφία: Ειρήνη Μακρή
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου/Πάτροκλος Σκαφίδας
Προβολή/Επικοινωνία: Αγλαΐα Παγώνα (email aglaiapagona@gmail.com)
