Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς – Κριτική θεάτρου
Στην παράσταση Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς παρακολουθούμε την ιστορία ενός άνδρα που, ζώντας τις τελευταίες του ημέρες, αναρωτιέται για την πορεία της ζωής του.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ
Μια παράσταση που κατάφερε να με συγκινήσει αλλά και να με προβληματίσει, καθώς τα ερωτήματα για τη ζωή και τις επιλογές μας βρίσκονταν στο επίκεντρο. Ζούμε πραγματικά τη ζωή που θέλουμε ή ακολουθούμε τα πρέπει και τους κανόνες που μας επιβάλλει η κοινωνία; Η παράσταση έθεσε αυτό το ερώτημα με τρόπο αιχμηρό, αλλά και ανθρώπινο.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της παράστασης ήταν το γεγονός ότι όλοι οι ρόλοι ενσαρκώθηκαν από δύο μόνο ηθοποιούς, με εναλλαγές στη στάση σώματος, τον τόνο της φωνής και τις κινήσεις τους. Κάθε τους κίνηση και κάθε τους λέξη έδινε βάθος στους χαρακτήρες και προσέδιδε ζωντάνια στις σκηνές. Χαρακτηριστικό της επιτυχίας τους είναι η ικανότητά τους να μεταπηδούν από έναν χαρακτήρα σε έναν άλλο χωρίς να χάνεται η συνοχή ή η αίσθηση της συνέχειας της ιστορίας.
Ο μινιμαλιστικός τρόπος παρουσίασης, τόσο στις ερμηνείες όσο και στα σκηνικά, εξυπηρετεί τη συνολική προσέγγιση του έργου, δίνοντας έμφαση στο περιεχόμενο του κειμένου και στην ψυχολογία των χαρακτήρων.
Η χρήση μιας και μόνο καρέκλας στη σκηνή υπογραμμίζει την αίσθηση της μοναξιάς και της παγίδευσης μέσα στις κοινωνικές νόρμες.
Χρησιμοποιώντας το λιτό σκηνικό ως εργαλείο αφήγησης, η σκηνοθεσία κατόρθωσε να επικεντρωθεί στην ουσία των συναισθημάτων και των μηνυμάτων, χωρίς να αποσπάται από περιττές λεπτομέρειες.
Η ευρηματική εναλλαγή δραματικών και πιο ανάλαφρων στιγμών είναι ένα ακόμη στοιχείο που κάνει την παράσταση ενδιαφέρουσα.
Όσον αφορά τα κοστούμια, είναι κι αυτά λιτά, προσαρμοσμένα στην αισθητική της παράστασης. Η απουσία εντυπωσιασμού στα κοστούμια είναι απόλυτα συνεπής με το συνολικό ύφος, που θέλει να δώσει προτεραιότητα στην ψυχολογία των χαρακτήρων και στα μηνύματα του κειμένου παρά στην εξωτερική εικόνα. Αυτό λειτουργεί θετικά, καθώς δίνει έμφαση στην κίνηση και την εκφραστικότητα των ηθοποιών, παρά στην εμφάνισή τους.
Αν και η ομώνυμη νουβέλα του Τολστόι γράφτηκε το 1886 εξακολουθεί να είναι επίκαιρη, καθώς η σύγκρουση ανάμεσα στις προσωπικές επιθυμίες και τις κοινωνικές προσδοκίες είναι ένα ζήτημα που μας απασχολεί μέχρι και σήμερα.
Μια παράσταση που μας ωθεί να σκεφτούμε, να νιώσουμε και να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε και παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας.
Πληροφορίες παράστασης
Παίζουν: Γιώργος Γαλίτης & Θανάσης Κουρλαμπάς
Μετάφραση (από τα ρωσικά): Παύλος Στεφάνου
Θεατρική διασκευή/Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά/Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Οικονόμου
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
Creative Agency: GRIDFOX
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: A PRIORI
