Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 23-29/1/2025
Οκτώ νέες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Η δύναμη της συνήθειας
Δύο είναι οι έγνοιες του διευθυντή του περιοδεύοντος τσίρκου Καριμπάλντι: αφενός η επιβίωση της μικρής οικογενειακής του επιχείρησης και αφετέρου η εδώ και 22 χρόνια αποτυχημένη του προσπάθεια να τελειοποιήσει, με τον πενταμελή του θίασο, το «Κουϊντέτο της Πέστροφας» του Φραντς Σούμπερτ. Ο ίδιος παλεύει εδώ και 22 χρόνια να τελειοποιηθεί στο βιολοντσέλο, να φτάσει τη δεξιοτεχνία του ειδώλου του, του μεγάλου τσελίστα Πάμπλο Καζάλς.
Τα άλλα τέσσερα μέλη του θιάσου όμως αποδεικνύονται ανεπαρκή, τόσο στα καθήκοντά τους απέναντι στο τσίρκο, όσο και στην εκτέλεση της υψηλής μουσικής σύνθεσης. O ανιψιός του ο Θηριοδαμαστής υποχρεώνεται να μπει στο θίασο αφενός μετά τον θάνατο του προκατόχου του που κατασπαράχθηκε από τις λεοπαρδάλεις και αφετέρου επειδή έτυχε να παίζει πιάνο. Η Εγγονή του, ένα κορίτσι στην εφηβεία, υποχρεώνεται αφενός να πάρει τη θέση της σκοτωμένης ακροβάτισσας μητέρας της στο τεντωμένο σκοινί και αφετέρου να παίξει βιόλα. Ο Κλόουν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με το σκουφί του: αφενός πρέπει να του πέφτει όταν βρίσκεται στην πίστα, αφετέρου δεν πρέπει να του πέφτει όταν παίζει κοντραμπάσο. Και ο Ζογκλέρ αφενός δεν κατορθώνει να σηκώσει πάνω από δεκαοχτώ πιάτα και αφετέρου, παρότι παίζει βιολί από παιδί, μοιάζει να το σιχαίνεται.
Όλα αυτά διαδραματίζονται ένα βράδυ του 1974, στη γνωστή πλατεία του Μονάχου Τερέζιενβιζεε (όπου λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο η διαβόητη γιορτή μπύρας Οκτόμπερφεστ). Μετά την πρόβα του Κουϊντέτου ο θίασος Καριμπάλντι πρέπει να αναχωρήσει για την γειτονική πόλη του Άουγκσμπουργκ.
Κόκκινος ιπποπόταμος
Μια καθηγήτρια Ιστορίας. Το αστείο όνομα ενός μπαρ. Ο πιανίστας. Με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη. Σαν φιγούρα από νουάρ. Η μελαγχολική τζαζίστικη μελωδία. Η μοιραία συνάντηση. Το πάθος. Εκρήξεις βομβών σε τράπεζες. Η εξαφάνισή του. Οι αρχές τον θεωρούν αρχηγό της οργάνωσης. Αλήθεια ή σκευωρία; Τον επικηρύσσουν. Εισβάλλουν στο διαμέρισμά της. Τη συλλαμβάνουν. Προσωρινή κράτηση. Ανάκριση. Αρνείται να τον αποκηρύξει. Η ερωτική σχέση ενοχοποιείται.
Ο έρωτας στην εποχή της βαρβαρότητας. Η σύνθλιψη του ατόμου απ’ τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Η απόπειρα άλωσης της μνήμης από τους κρατούντες. Ένας ερωτικός μονόλογος χτισμένος με τα υλικά του θρίλερ και της τζαζ.
Merde!
Πριν την πρεμιέρα, δε λες ποτέ «Καλή επιτυχία!», γιατί είναι, λέει, μεγάλη γρουσουζιά.
Αν είσαι Άγγλος, λες “Break a leg!” («Σπάσε το πόδι σου!»).
Αν είσαι Ιταλός, λες “In bocca al lupo!” («Στο στόμα του λύκου!»).
Εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, κρατώντας μια παλιά παράδοση Γαλλική, λέμε “Σκατά!”, ή γαλλιστί,”Merde!”
Το θέμα όμως δεν είναι η πρεμιέρα… Το θέμα είναι πως φτάνεις μέχρι εκεί. Πώς «φτιάχνεται» το θέατρο; Πώς έρχεται η «έμπνευση»; Τι κάνουνε όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες στην πρόβα; Και ποιος (δεν) πληρώνει για όλα αυτά;
«Κουλτουριάριδες» σκηνοθέτες, «εμπορικοί» ηθοποιοί, «προαγωγοί» και παραγωγοί παλαιάς και νέας κοπής, κριτικοί θεάτρου, ένδοξα «φαντάσματα» του παρελθόντος και αθώοι θεατές, όλοι κομμάτια ενός παζλ, μιας «Βαβέλ» που ψάχνει να βρει λύση στον ακήρυχτο πόλεμο της Τέχνης του Θεάτρου: «Εμπορικό» vs. «Ποιοτικό», Κωμωδία vs. Δράμα, Λαϊκοί vs. Διανοούμενοι, Τέχνη vs. Showbiz… Γιατί κάνουμε θέατρο τελικά; «Για τα λεφτά» ή «για την ψυχή μας»;
Ποιος ανακάλυψε την Αμερική
Η Λίζα και η Καίτη, αποτελούν δύο πλάσματα εκ διαμέτρου αντίθετα που όμως τις συνδέει ο εξ’ αίματος δεσμός, αφού είναι πρώτες ξαδέλφες, αλλά και η φιλία την οποία επιλέγουν με κάθε κόστος να διατηρούν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Μέσα από τη συνδιαλλαγή αυτών των τόσο διαφορετικών προσωπικοτήτων, θα έρθουμε σε επαφή με όλους τους κύκλους της ζωής, καθώς θα τις συναντήσουμε διαρκώς να αλλάζουν: ηλικίες, φάσεις, ρόλους, μορφές, πρόσωπα, αλλά και επιθυμίες. Μέσω αυτής της αλλαγής και συνεχούς μεταμόρφωσης θα παρατηρήσουμε, πως οι ηρωίδες, μεταπηδώντας από τη μία ιδέα στην άλλη, ανακαλύπτουν την ζωή κυνηγώντας -ή όχι- τα όνειρά τους. Μαζί τους θ’ αναρωτηθούμε για το πως η προδοσία κλονίζει την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους, για το αν είναι έτοιμες ν’ αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, κατά πόσο οι επιλογές τους και ο δρόμος που χάραξαν, ήταν υπόθεση δική τους ή απωθημένα των άλλων και κατά πόσο η μοναξιά είναι εκείνη που τις κινεί ώστε να ξεχάσουν, να συγχωρέσουν και τελικά να ελευθερωθούν από τα πάθη τους. Η ιστορία τους, γεννά σκέψεις και προβληματισμούς στον καθένα και την καθεμία, σχετικά με πανανθρώπινα, διαχρονικά και καθολικά ζητήματα, που αντλούνται από τη θεματολογία της δραματουργίας αλλά και της ίδιας της ζωής: οικογένεια, έρωτας, αγάπη, σχέσεις των δύο φύλων, μοναξιά, φθορά, θάνατος…
Πρόβα για τον κόσμο που έρχεται (με τις ντιρεκτίβες του μπαμπά)
Ένας θίασος γυναικών βρίσκεται σε πρόβες για μια παράσταση εμπνευσμένη απ’ τα παραμύθια του σημαντικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Τζάνι Ροντάρι. Η νεαρή σκηνοθέτις, όμως, αισθάνεται πώς η προσωπικότητα του Ιταλού δημιουργού και του πραγματικού μπαμπά της, κάπως μοιάζουν. Ακόμη και οι ιστορίες που της έλεγε όταν ήταν παιδί μοιάζουν. Ίσως δεν είναι τυχαίο που κι ο μπαμπάς της, που δεν ζει πια, ήταν δημοσιογράφος. Όπως και η μαμά της. Πάνω στις πρόβες, αισθάνεται την ανάγκη να θυμηθεί τις ιστορίες που της έλεγε όταν ήταν παιδί, να θυμηθεί τις τελευταίες τους μέρες στο νοσοκομείο και να καταλάβει ποιοι είναι οι συσχετισμοί που αισθάνεται πώς υπάρχουν ανάμεσα σ’ εκείνη, τον Ιταλό συγγραφέα, τον πατέρα και τη μητέρα της, καθώς και τον θίασο, αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Μέσα σ’ έναν στρόβιλο αναμνήσεων και ιστοριών που μπλέκονται με ρεπορτάζ της δεκαετίας του 1980, τότε που ήταν παιδί, αντιλαμβάνεται πως παρόλο που οι γονείς της υπήρξαν αναμεταδότες τόσων κακών ειδήσεων, στην πραγματικότητα προσπάθησαν να εμφυσήσουν σ’ εκείνη μεγαλύτερες αξίες και ισχυρότερη πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον, σε έναν καλύτερο κόσμο. Ο κόσμος που έφυγε, μαζί με τον μπαμπά της, δεν ήταν ιδανικός. Ας προσπαθήσει, τώρα, να είναι καλύτερος ο κόσμος που έρχεται.
Σήψη
Σε ένα ίδρυμα τρεις τρόφιμοι έχουν επωμιστεί το ανέβασμα της ετήσιας παράστασης.
Αποφασισμένοι να δημιουργήσουν κάτι ενδιαφέρον, αφηγούνται και αναπαριστούν την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Η υψοφοβία ενός κομπάρσου
Η παράσταση, εμπνευσμένη από την μυθολογία και διανθισμένη με στοιχεία παραλόγου, μεταφέρει διαχρονικά ερωτήματα στην εποχή μας:
Τι σημαίνει ισότητα και συμπερίληψη στον σύγχρονο κόσμο;
Ποια είναι η θέση μας σε έναν κόσμο που αλλάζει;
Πως αντιμετωπίζουμε την αποξένωση και τις διακρίσεις;
Van Gogh ο αυτόχειρας της κοινωνίας
Με παρότρυνση του ψυχιάτρου του dr. Gaston Ferdier και συνοδευόμενος από την Paule Thevenin ο Antonin Artaud θα επισκεφτεί την έκθεση του Vinsent van Gogh στην Orangerie το 1946 την οποία θα διασχίσει εκστασιασμένος, σχεδόν παραληρηματικά μέσα σε 15 λεπτά.
Με τη βοήθεια της εκπληκτικής του μνήμης θα δημιουργήσει το έργο “van Gogh : ο αυτόχειρας της κοινωνίας” ταυτίζοντας τη ζωή του με το πεπρωμένο του μεγάλου ζωγράφου
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 17-22/1/2025
