Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 30/1-5/2/2025
Είκοσι τέσσερις νέες παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Αντικείμενα
Εμπνευσμένοι από την αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν, δύο υπηρετριών στο Λε Μαν της Γαλλίας του 1933 που κατακρεούργησαν την εργοδότρια τους και την κόρη της, ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος, επιδιώκουν με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο, να αφηγηθούν μια ιστορία που κρύβεται σε αυτή την υπόθεση, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
Σίγουρα, πάντως, όλα συνέβησαν ένα βράδυ στο Λε Μαν.
Σε αυτή την εκδοχή, δύο εξαντλημένες υπηρέτριες της άρρωστης Κυρίας τους, φαντασιώνονται ένα σύμπαν εκδίκησης αλλά και αυτοπροσδιορισμού ενάντια σε έναν κόσμο στον οποίο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από δύο ακόμα αντικείμενα για το σπίτι. Εξουσιαστικές σχέσεις, εξαρτητικές συμπεριφορές, σαδομαζοχιστικές εμμονές και η νοσταλγία ενός ομιχλώδους παρελθόντος, πρωταγωνιστούν σε αυτή την νέα εκδοχή της ιστορίας που ενέπνευσε σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.
Απορρίπτεται
– Eγώ είμαι η προσδοκία, εσείς η απογοήτευση
– Τι νόημα έχει να λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα;
Ένα ξενοδοχείο, μια καλοκαιρινή νύχτα, ένα φεγγαρόλουστο λιμάνι και δύο ζευγάρια συζύγων ερωτευμένα σφόδρα μεταξύ τους, μπλέκονται σε ένα παιχνίδι ερωτικής ανταλλαγής. Ο κος Τζούνο πολιορκεί την κα Λαν, ο κος Λαν διεκδικεί την κα Τζούνο, ενώ και οι δύο κυρίες φαίνονται διαθέσιμες. Την ίδια στιγμή όλοι δηλώνουν την αφοσίωσή τους στους συντρόφους τους. Είναι τελικά τόσο ερωτευμένοι μεταξύ τους; Ή μήπως, αυτό το παιχνίδι απιστίας και πειραματισμού προς κάθε φύλο μετατρέπεται σε θεμέλιο λίθο αναζωογόνησης της συζυγικής αρμονίας τους;
Αφηγήτρια ταινιών
Σε ένα ξηρό και άνυδρο τοπίο, στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, η ζωή κυλά δύσκολα για τους κατοίκους. Οι περισσότεροι είναι πάμφτωχοι εργάτες στα ορυχεία νίτρου και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε ούτε στον κινηματογράφο, τη μοναδική δυνατότητα για διασκέδαση που προσφέρει η περιοχή τους. Έτσι, ένα χαρισματικό κορίτσι αναλαμβάνει να παρακολουθεί η ίδια της ταινίες και να τις αφηγείται στη συνέχεια στους συγχωριανούς της. Το σπίτι της μετατρέπεται σε μία ιδιότυπη σκηνή, όπου με θαυμαστή αφηγηματική ικανότητα το κορίτσι ζωντανεύει τις ταινίες. Μέσω της ιδιόμορφης καλλιτεχνικής της ιδιότητας, η μικρή αφηγήτρια ονειρεύεται μια άλλη ζωή, πέρα από τα στενά όρια της κοινωνικής πραγματικότητας που την περιβάλλει. Μέχρι που η έλευση της τηλεόρασης αλλάζει τα πάντα.
Δάφνη
Η Δάφνη είναι μία σύγχρονη γυναίκα που σιχαίνεται τις ταμπέλες και λατρεύει τα φυτά. Προσπαθεί να επιβιώσει στον έξω κόσμο, σ’ αυτόν τον ετεροκανονικό κόσμο: ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
Ένα βράδυ, ερωτεύεται μία γυναίκα – μια γουόντερ γούμαν. Και ακριβώς τη στιγμή που πιστεύει ότι έχει κατακτήσει την ευτυχία, ένα (όχι και τόσο) μικρό μυστικό από το παρελθόν της, έρχεται να ταράξει τη σχέση και τη ζωή της.
Καθώς το τίμημα που πληρώνει για να μπορέσει να το κρατήσει κρυφό μεγαλώνει, το μυστικό της την βαραίνει ολοένα και περισσότερο, την τυλίγει σαν τις ρίζες ενός δέντρου που την αναγκάζουν να μένει ακίνητη. Το δέρμα της σιγά σιγά καλύπτεται με τον φλοιό της ενοχής. Και η Δάφνη θέλει όσο τίποτε πια να πετάξει ένα κομμάτι του εαυτού της. Να γίνει όλα όσα δεν είναι.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ είσαι σίγουρος πως είσαι βουνό;
O μονόλογος «Διαστάσεις» είναι μια κραυγή. Ένα κείμενο – μανιφέστο για τον σύγχρονο άνθρωπο και τον παράλογο κόσμο. Έχει στοιχεία αυτοβιογραφικά, χωρίς να είναι αυτοαναφορικό. Μια γυναίκα μπαίνει σ’ ένα χώρο να συναντήσει και να ταρακουνήσει ένα πρόσωπο, περιδιαβαίνοντας στις «ηλικίες», τις διαστάσεις της ύπαρξης, την παιδικότητα, την φαντασία, το όνειρο και την πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος που παλεύει να κρατήσει κάτι τις ζωντανό, μες σ’ένα κόσμο που παραπαίει.
Εδώ το προσωπικό συναντιέται με το συλλογικό, η γυναίκα αυτή με όλους. Και καθώς το κοινό, γίνεται ένα πρόσωπο, ερχόμαστε στο σήμερα και κοιταζόμαστε όλοι μαζί σε έναν ραγισμένο καθρέφτη. Είμαστε σε εγρήγορση ώστε να μη μας κατακόψουν τα κομμάτια του, όταν σπάσει; Γιατί μοιάζει ότι θα σπάσει. Ποια η πορεία του κόσμου, αν αποφύγουμε αυτό το καθρέφτισμα; Ποιο το αύριο της ανθρωπότητας; Το δικό μου, το δικό σου, των παιδιών μας;
Disorder
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν ένας υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας συλλαμβάνεται παράνομα με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση και ανακρίνεται από πράκτορα ασφαλείας.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μια σειρά από φόνους πρώην αστυνομικών αξιωματούχων θα σοκάρει τη χώρα. Η γυναίκα που κατηγορείται για τις δολοφονίες παραδίνεται και η δίκη της αναμένεται να αποκαλύψει ένα από τα πιο σκοτεινά μυστικά της εποχής. Η παράσταση DISORDER αποκαλύπτει την αλήθεια πίσω από τις δύο αυτές παράλληλες ιστορίες και φωτίζει τις συνθήκες που οδήγησαν σε μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας.
Εγκαταλυπημένες
Μία παράσταση με προίκα μόνο ένα μικρόφωνο,που θέτει πανίσχυρα ερωτήματα όπως: “Τί είν’ εκείνο, που το βάζουμε στο τραπέζι, το κόβουμε, το μοιράζουμε, μα δεν το τρώμε;”
Που θέτει πανίσχυρα ερωτήματα αμφιβόλου σημασίας, όπως: “Τί είν’ εκείνο,που το βάζουμε στο τραπέζι,το κόβουμε και το μοιράζουμε;”
Που θέτει ερωτήματα, ακόμη κι αν δεν είναι και τόσο φοβερά και πανίσχυρα, όπως: “Τί είν’ εκείνο που το βάζουμε στο τραπέζι”;
Μία παράσταση που είναι ικανή μόνο να αναρωτιέται και διερωτάται:
“Τί είναι;
“Τί έχεις και μου στεναχωριέσαι;”
Θα μπορούσε η απάντηση να είναι απλή.
“Μια τράπουλα.”
“Ένα ψωμί.”
“Και μια θλίψη .”
Αλλά επειδή συμμετέχουν μόνο γυναίκες ηθοποιοί, καμία απάντηση δεν μπορεί να είναι τόσο απλή. Ένα κουβάρι από μπερδεμένες σκέψεις, γεννημένες σε τέσσερα κοριτσίστικα κεφάλια κι απέναντι τους, ένα δυστυχισμένο μικρόφωνο.
Και θεατές…
Λογικά.
Θα δούμε…
Θα δρούμε…
Έγκλημα λάθους
Η ζωή και ο θάνατος της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη που εκτελέστηκε από την πολιτοφυλακή στα Δεκεμβριανά.
Η σύντομη ζωή της. Η μεγάλη καριέρα της. Το μίσος των συναδέλφων. Και το έγκλημα.
Ελένη ή Ο Κανένας
Η παράσταση αφηγείται τη συγκλονιστική ζωή της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, Ελένης Μπούκουρα Αλταμούρα, που έζησε ως γυναίκα σε έναν κόσμο που δε χωρούσε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της. Με πάθος για τη ζωγραφική και μεταμφιεσμένη σε άνδρα, η Ελένη κατέκτησε το δικαίωμα να σπουδάσει στις καλύτερες σχολές ζωγραφικής της Ιταλίας, αγωνίστηκε για την τέχνη της και πλήρωσε το τίμημα της ελευθερίας με μοναξιά και απώλειες.
Έντα Γκάμπλερ
Η Εντα Γκάμπλερ ειναι ενα σύμβολο ανατίναξης του πουριτανισμού, των κοινωνικών συμβάσεων, της μικροαστικής αντίληψης και όλων των στερεοτύπων που επιφυλάσσει ακόμη και σήμερα η κοινωνία για τη γυναίκα.
Ο Χένρικ Ιψεν , θερμός υποστηρικτής του γυναικείου ζητήματος και ιδιαίτερα διεισδυτικός στην παρατήρηση της γυναικείας προσωπικότητας, δημιούργησε μια πινακοθήκη αρχετυπικών ηρωίδων, των οποίων η ερμηνεία αποτελεί συνεχές αντικείμενο σκηνικής έρευνας μέχρι σήμερα.
Ιβάν εναντίον Ιβάν
Ο Ιβάν Ιβάνοβιτς είναι ευθυτενής, ευγενικός και λεπτολόγος. Ο Ιβάν Νικίφοροβιτς είναι τραχύς, βροντόφωνος και αθυρόστομος. Ωστόσο είναι και οι δύο αριστοκράτες, γείτονες και, κυρίως, στενοί φίλοι! Όταν μια μέρα, αυτοί οι δύο υποδειγματικοί φίλοι τσακώνονται για έναν εντελώς ανόητο λόγο – για μια γουρούνα και έναν «χήνο» – ξεκινάει ένας επεισοδιακός καβγάς, που εμπλέκει όλη την κοινωνία της μικρής πόλης που κατοικούν. Όλοι ασχολούνται με τον καβγά των δύο Ιβάν!
Με φόντο τη Ρωσία του 19ου αιώνα και με αφορμή την Ελλάδα του σήμερα, τρεις ηθοποιοί παραβιάζουν με επιθεωρησιακή διάθεση τα χωροχρονικά όρια, ακροβατούν μεταξύ της σατιρικής ιστορίας του Γκόγκολ Ο καβγάς των δυο Ιβάν και ενός τηλεοπτικού πάνελ της μεσημεριανής ζώνης, καυτηριάζοντας χιουμοριστικά τη διαχρονική τάση των ανθρώπων να συγκρούονται για το παραμικρό και, κυρίως, τη σύγχρονη διάθεση αλληλοσπαραγμού που κυριαρχεί στα media, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται από αυτά.
Κατάσταση πολιορκίας
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Καμύ έγραψε αυτό το αλληγορικό έργο, όπου διαδραματίζεται σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον και περιστρέφεται γύρω από το ξέσπασμα μιας θανατηφόρας πανούκλας σ’ ένα χωριό της Ισπανίας. Ο συγγραφέας επινοεί τη στρατηγική επιβολή ενός σχεδίου, μέσω της προσωποποίησης της πανούκλας ως ανθρωπόμορφης οντότητας. Με απώτερο στόχο την ταχεία επιβολή μιας παγκόσμιας δικτατορίας, το αποτέλεσμα είναι να ξεσπάσει μια κοινωνική αναταραχή, όπου οι ατομικές ελευθερίες καθίστανται παρωχημένες. Τα «πιστοποιητικά ύπαρξης» είναι απαραίτητα και δεν μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς αυτά. Η συμβολική ενσάρκωση της πανούκλας ευθυγραμμίζεται με τον ολοκληρωτικό σκοπό της διάδοσης του φόβου, καθώς έχει ανακοινωθεί η κατάσταση πολιορκίας και όλοι θεωρούνται ύποπτοι.
Κοιμώμενος Χαλεπάς, ο σαλός άγιος
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς υπήρξε ένας απ τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες, έργα του οποίου θαυμάζονται και αποτελούν, παγκοσμίως, αντικείμενο μελέτης μέχρι και σήμερα. Η ζωή του… απλά μυθιστορηματική. Σαν βγαλμένη απο ταινία τρόμου, μα με με happy ending.
Τα πρώτα χρόνια στην Τήνο, οι σπουδές στο εξωτερικό, τα δημιουργικά χρόνια στην Αθήνα του 1800, οι βραβεύσεις, η παγκόσμια αναγνώριση… μα και ο εγκλεισμός στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας για 14 χρόνια, η απομόνωση και η αυστηρή επίβλεψη της μητέρας του, ο μεγάλος του έρωτας που έμελε να χαράξει όλη του τη ζωή… μοναξιά… πόνος… στέρηση… μερικές απ τις λέξεις που συνθέτουν τη ζωή του ανθρώπου αυτού.
Με εφαλτήριο το κελί του, στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας, η παράσταση του έργου του Άγγελου Ανδρεόπουλου, σε σκηνοθεσια Αλέξανδρου Λιακόπουλου, μας ταξιδεύει σε όλους τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του Ιωάννη ή… Γιαννούλη ( όπως τον αποκαλούσε χαιδευτικά η μητέρα του) και μας δίνει το μέγεθος της ευφυίας αλλά και του πόνου, τόσο του ίδιου όσο και όλων των καλλιτεχνών που, ανα τους αιώνες, χαρακτηρίστηκαν Σαλεμένοι ( Σαλοί ) αλλά παρέμειναν και παραμένουν χαραγμένοι στη συνείδηση και τη μνήμη μας.
Η Λένι Ρίφενσταλ κοιμάται τα βράδια;
Μία παράσταση για τη ζωή και το έργο της αμφιλεγόμενης Γερμανίδας σκηνοθέτριας των ταινιών Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ και OLYMPIA , οι οποίες θεωρούνται αριστουργήματα της αισθητικής του κινηματογράφου αλλά και σύμβολα προπαγάνδας. Οι καινοτόμες τεχνικές που εισήγαγε για τη χρήση της κάμερας, συνεχίζουν να επηρεάζουν το κινηματογράφο και τη φωτογραφία. Η Ρίφενσταλ παραμένει μια ενδιαφέρουσα φιγούρα ακόμη και σήμερα, τόσο λόγω του καλλιτεχνικού της έργου όσο και της σύνδεσής της με το ναζιστικό καθεστώς.
Στο θεατρικό αυτό έργο, η Ρίφενσταλ επιστρέφει στο προσκήνιο το 2024 για να δώσει μια αποκαλυπτική συνέντευξη σ’ έναν Δημοσιογράφο. Με αφετηρία την καλλιτεχνική της αναγνώριση και τη συνεργασία της με το ναζιστικό καθεστώς, η παράσταση αναδεικνύει την πάλη της με τη μνήμη, την αλήθεια και την ανάγκη της για αποδοχή. Μέσα από έναν έντονο διάλογο και αντιπαραθέσεις αποκαλύπτεται η πολυπλοκότητα της προσωπικότητάς της και ο διχασμός που προκαλεί ακόμα και σήμερα. Μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα στο ταλέντο και την ηθική, την επιτυχία και την κατακραυγή. Ένας πολιτικοποιημένος Δημοσιογράφος που πραγματοποιεί μια ιστορική συνέντευξη. Τι θα συμβεί σ αυτά τα δύο πρόσωπα; Πόσο θα επηρεάσει το ένα το άλλο;
Λουλού
Η «Λουλού» είναι μία θεατρική αφήγηση από την Άννα Βαγενά του ομώνυμου βιβλίου της που θα κυκλοφορήσει σύντομα από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το βιβλίο είναι το ημερολόγιο της σκυλίτσας της, της Λουλούς.
Η υπέροχη τετράποδη Λουλού αφηγείται την περιπετειώδη και ενδιαφέρουσα ζωή της. Πριν από δεκατέσσερα χρόνια ήταν ένα κακοποιημένο αδεσποτάκι που γεννήθηκε στις Σέρρες, υιοθετήθηκε από την τρανς Βίκυ, αλλά βρέθηκε έπειτα δεμένη με αλυσίδα έξω από μια ταβέρνα. Εκεί την πρωτοείδε η Άννα Βαγενά και έκτοτε έγινε ισότιμο μέλος της οικογένειάς της.
Η Λουλού λέει την ιστορία της και έτσι διηγείται παράλληλα την ιστορία της οικογένειας Άννας Βαγενά Λουκιανού Κηλαηδόνη, τις καλλιτεχνικές χαρές, τις πολιτικές νίκες και ήττες, το αναπόφευκτο του θανάτου.
Μην περάσεις το ποτάμι
Η ιστορία διαδραματίζεται με φόντο τα Τρίκαλα (Θεσσαλίας) του ’60, όπου γεννιέται ένας μεγάλος Έρωτας που θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα σκληρά παιχνίδια της τύχης, του μοιραίου χρόνου και της πολιτικής αναταραχής, προσδοκώντας στην ιδανική ολοκλήρωσή του.
Το έργο καταδεικνύει την αιώνια σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων και ιδιοσυγκρασιών, το πεπρωμένο του ανθρώπου -που είναι ο θάνατος- και την αντίσταση που αντιμάχεται την επώδυνη αυτή παραδοχή, που είναι το ερωτικό ιδεώδες.
Η μικρή μας πόλη
Παρουσιάζει την ιστορία των κατοίκων μιας συνηθισμένης μικρής πόλης, του Γκρόβερς Κόρνερς και ειδικότερα την καθημερινή ζωή δύο οικογενειών, των Γκιμπς και των Γουέμπ. Η καθημερινότητα, ο έρωτας και ο γάμος και τέλος ο θάνατος, αποτελούν τις τρεις πράξεις του έργου.
Ξέρξης
Τέσσερις γυναίκες έχουν μαζευτεί στο σπίτι της μίας από αυτές για να γιορτάσουν τα γενέθλιά της. Η Μίνα, η εορτάζουσα, είναι δικηγόρος. Της αρέσουν οι νεότεροι άντρες και τα ακριβά αυτοκίνητα. Η Κλειώ είναι καθηγήτρια αγγλικών, έχει ανάπηρο σύζυγο και γιο που κάνει body building. Στον ελεύθερο χρόνο της παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής γραφής και πιστεύει ότι προσεχώς θα γίνει μεγάλη συγγραφέας. Η Φαίη είναι δερματολόγος με ιατρείο στο Κολωνάκι. Την τραβάνε οι πολύ σκληροί και συνήθως παραβατικοί άντρες. Είναι τρεις φορές χήρα. Η Μαίρη είναι μοδίστρα. Ράβει στο δικό της εργαστήριο και έχει αρκετή πελατεία. Είναι διαζευγμένη και έχει δύο κόρες στην εφηβεία. Η Μίνα έχει ετοιμάσει μια έκπληξη για τις φίλες της, ένα ξεχωριστό δώρο, που θα αναστατώσει αναπάντεχα τις ζωές όλων τους: έναν δονητή, το υπερσύγχρονο «έξυπνο» μοντέλο Ξέρξης. Την επίδειξη της συσκευής κάνει ο αντιπρόσωπος Αλκιβιάδης Γεμιστός, επικοινωνιακός και άνετος, όπως είναι συνήθως οι άνθρωποι που δουλεύουν σε τέτοια πόστα. Ο Ξέρξης στην αρχή φέρνει τεράστια απόλαυση στις γυναίκες. Οι ζωές τους αλλάζουν με ταχύτητα. Όμως αυτό δεν διαρκεί πολύ.
Όστια – αυτό είναι το Σώμα μου
Η κόλαση του Δάντη ήταν η ποίηση της προσωπικής του ζωής. Ο παράδεισος, η άλλη, η φωτεινή της εκδοχή, της δημιουργίας. Το καθαρτήριο, η ίδια η ιστορία του Πιερ Πάολο Παζολίνι. Αυτή τη ζωή, αυτή την ιστορία, αυτή τη δημιουργία προσεγγίζει η παράσταση “Όστια – Αυτό είναι το σώμα μου”, μέσα από τις αφηγήσεις πέντε γυναικών, εμπνευσμένων από τις αντίστοιχες ηρωίδες του κινηματογραφικού του έργου. Μαρία, Μάμα Ρόμα, Ιοκάστη, Εμίλια – η υπηρέτρια, Μήδεια, που υποδύεται η Λουκία Μιχαλοπούλου, που συν-σκηνοθετεί την παράσταση μαζί με τον Αντρέα Μαντά, που είχε την αρχική ιδέα και υπογράφει και το κείμενο.
Paranoia
Την εποχή που έγραψε το PARANOIA, ο Μωπασσάν, είχε ήδη προσβληθεί από σύφιλη (Μάστιγα μη θεραπεύσιμη εκείνη την εποχή) και αναγνώριζε πάνω του, τα σημάδια της αρρώστιας που εξελισσόταν. Μέρος των συμπτωμάτων είχε να κάνει με την βαθμιαία καταβύθιση στην ψύχωση που σιγά σιγά τον κυρίευε μέσα από αυξανόμενο άγχος και παραισθήσεις. Καταλήγει σε ένα κρεσέντο παράνοιας, καθώς η προσωπικότητα του μοιάζει να έχει αποδομηθεί και καταρρεύσει ολοσχερώς.
Εκτός των άλλων, ο Μωπασσάν μοιάζει να αμφισβητεί ολόκληρο το οικοδόμημα του διαφωτισμού, έχοντας μια διάθεση να διατυπώσει αμφιβολίες και να ασκήσει κριτική. Ο πόλεμος κατά της Πρωσίας από την αυτοκρατορική Γαλλία και ο φανατικός πατριωτισμός δημιουργούν τρόμο στον Μωπασσάν, που θα ταχθεί με τους περιθωριακούς, τους επαναστάτες, και τις πόρνες.
Η φρενήρης πορεία του συγγραφέα, μοιράζεται ανάμεσα σε γράψιμο, ναρκωτικά και έρωτα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και θα επιφέρει τον θάνατο.
Ο Μωπασσάν δε χαρίζεται κανενός. Κοιτάζει την ανθρωπινή ράτσα κατάματα. Με παραστάτες τον Φλομπερ και τον Μπαλζακ, αποδεικνύεται μέσα από τα έργα του και ένας διορατικός ψυχολόγος.
Στο βιωματικό διήγημα το υποκείμενο αδυνατεί να αναγνωρίσει τον διαλυμένο και κατεστραμμένο του εαυτό, που έχει απορροφηθεί εντελώς από τον καταπιόνα της ψυχασθένειας.
Ο Μωπασσάν, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και πέθανε λίγο αργότερα σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα.
Πετετέριαν
Ένας τριαντάχρονος γιός αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου την περίθαλψη του ψυχικά ασθενή πατέρα του, δοκιμάζοντας έναν απρόβλεπτο τρόπο νοσηλείας. Κλείνει με τέντες το διαμέρισμα του στην Κυψέλη, μετατρέποντας το σε «μικρογραφία χωριού». Το «ΠΕΤΕΤΕΡΙΑΝ» είναι η θεωρία και η πράξη αυτού του εγχειρήματος.
Το έργο διαδραματίζεται εξ’ ολοκλήρου μέσα σε ένα αστυνομικό γραφείο. Καθώς ο ανακριτής ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειες αυτής της απόφασης, οι θεατές παρακολουθούν μια βαθύτερη συζήτηση για τις συνέπειες αυτής της πράξης και τη σύγκρουση ανάμεσα στις κοινωνικές συμβάσεις και την ατομική ελευθερία. Αγγίζει τις ακραίες θυσίες που μπορεί να κάνει κανείς για την οικογένεια, αλλά και την προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να βρει έναν τρόπο σύνδεσης με τη φύση, σε έναν κόσμο που ολοένα απομακρύνεται από αυτήν.
Σκηνές από ένα γάμο
Το εμβληματικό έργο του Μπεργκμαν γράφτηκε πριν από ακριβώς 50 χρόνια, γυρίστηκε αρχικά ως τηλεοπτική σειρά και έπειτα ως κινηματογραφική ταινία με παγκόσμια επιτυχία.
«Χρειάστηκαν δυόμισι μήνες για να γράψω αυτές τις σκηνές. Μου πήρε μια ολόκληρη ενήλικη ζωή για να τις ζήσω» έλεγε ο Μπέργκμαν. Πράγματι, η ιστορία της Μαριάννε και του Γιόχαν αποτυπώνει με αδυσώπητη ειλικρίνεια και σχεδόν ντοκουμενταρίστικο ρεαλισμό τα στάδια της φθοράς και της παρακμής μιας συζυγικής σχέσης.
Στην κορυφή του κόσμου, εκεί να με πας
Γιατί η Μαρία ονειρεύεται κάθε βράδυ στον ύπνο της μια μαύρη κατσίκα; Γιατί η Κάτια μένει στο «γυναικείο» block; Γιατί η Γιάνι απαγορεύεται να βγει από το στούντιό της; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της Θανάσιας; Τι κρύβει κάτω από τα ρούχα της η Νέλλυ; Τι λένε οι γυναίκες όταν είναι μόνες τους; Πέντε εντελώς διαφορετικές νέες γυναίκες συναντιούνται σε ένα διαμέρισμα, η κάθε μια αποζητώντας κάτι διαφορετικό. Με αφορμή τα γενέθλια της Μαρίας, οι ιστορίες τους ξεδιπλώνονται και συμπλέκονται σε ένα πάρτι με πολύ χιούμορ, μουσική, χορό αλλά και έντονες δραματικές εναλλαγές, ακραίες συγκρούσεις και πολλή συγκίνηση.
Το Υπόγειο
Σε ένα υγρό, σκοτεινό υπόγειο, ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος, ο απόλυτος αντι-ήρωας της λογοτεχνίας, παλεύει με την ύπαρξή του. Ευαίσθητος και οξύνους, αλλά “παράδοξος” για την κοινή λογική και αυτοεξόριστος, ακροβατεί ανάμεσα στη λογική και το “παράλογο”, στη δύναμη και την αδυναμία, στο καλό και το κακό. Το Υπόγειο, ένας «καταναγκασμός της συνείδησης» ή μια «άβυσσος της ψυχής», γίνεται το σκηνικό ενός βαθύτατου στοχασμού πάνω στη φύση του ανθρώπου, την ελευθερία, την ηθική και την πάλη του με τον εαυτό του και την κοινωνία που τον καταπιέζει.
Στο δεύτερο μέρος της παράστασης, ο άνθρωπος του υπογείου εξομολογείται δύο περιστατικά από τη νεότητά του, αναζητώντας τη λύτρωση και θέτοντας καίρια ερωτήματα:
· Μπορεί ο άνθρωπος να επιλέξει αυτό που επιθυμεί πραγματικά, πέρα από τις επιταγές της λογικής;
· Γιατί, κάποιες φορές, η οδύνη υπερτερεί της ευτυχίας;
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 23-29/1/2025
