Κάποτε στη Σαλονίκη – Κριτική βιβλίου

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στη Θεσσαλονίκη του 20ού αιώνα και ακολουθεί τις ζωές δύο οικογενειών, μιας εβραϊκής και μιας χριστιανικής, που συνδέονται μέσω βαθιών σχέσεων φιλίας. Καθώς η πόλη περνά μέσα από σημαντικές ιστορικές περιόδους – από την πολυπολιτισμική ακμή της έως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον διωγμό του εβραϊκού πληθυσμού – οι πρωταγωνιστές καλούνται να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της εποχής τους.

Συγγραφέας: Μεταξία Κράλλη

Εκδοτικός: Ψυχογιός

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Η Κράλλη καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ενώ οι χαρακτήρες της μας παρασύρουν σε μία ενδιαφέρουσα ιστορία.

Η πλοκή επικεντρώνεται σε δύο οικογένειες – μια εβραϊκή και μια χριστιανική – και αποτυπώνει την πολύπλοκη σχέση τους με φόντο τις κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές που σημειώνονται στην πόλη κατά τον 20ό αιώνα. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ικανότητα της συγγραφέως να μας μεταφέρει σε εποχές που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε μόνο από τα βιβλία της ιστορίας, αλλά με έναν τρόπο που κάνει τα γεγονότα να μοιάζουν κοντινά και οικεία.

Δεν εξιστορεί απλώς γεγονότα· ζωντανεύει συναισθήματα και ανθρώπινες στιγμές. Οι χαρακτήρες της είναι βαθιά ανθρώπινοι, με αδυναμίες, πάθη και αγωνίες. Αναλογίζεσαι τις επιλογές και τις θυσίες που αναγκάστηκαν να κάνουν, ιδίως σε περιόδους τόσο ταραγμένες όσο εκείνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα από την μάτια του Αλμπέρτο βλέπουμε τις διώξεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, μια ιστορία γεμάτη πόνο και καταστροφή, αλλά και την αίσθηση της ελπίδας που ποτέ δεν σβήνει.

Από την άλλη, η Ρούλα, η χριστιανή φίλη της Χριστίνας, βιώνει μέσα από μια διαφορετική οπτική τα γεγονότα. Η Ρούλα, αν και ζει σε ένα φαινομενικά πιο προστατευμένο περιβάλλον, αντιμετωπίζει τις δικές της δυσκολίες, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Η φιλία τους, που ξεπερνά τις θρησκευτικές διαφορές, είναι ένα από τα πιο ισχυρά μηνύματα του βιβλίου. Η δύναμη των ανθρωπίνων σχέσεων αναδεικνύεται με απλότητα αλλά και βάθος.

Οι περιγραφές της Θεσσαλονίκης πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο είναι γεμάτες λεπτομέρειες που σε κάνουν να αισθάνεσαι την πόλη να ζωντανεύει.

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στο βιβλίο είναι η ισορροπία ανάμεσα στη μεγάλη εικόνα των ιστορικών γεγονότων και στις μικρές προσωπικές στιγμές των ηρώων. Η συγγραφέας δεν προσπαθεί να εξηγήσει την ιστορία με διδακτικό τρόπο, αλλά την αφήνει να αναδυθεί μέσα από τις ζωές των χαρακτήρων της. Δεν είναι απλώς μια ιστορική αφήγηση, αλλά μια ανθρωποκεντρική ιστορία, όπου οι ήρωες πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, να αντιμετωπίσουν απώλειες και να βρουν τον τρόπο να επιβιώσουν σε έναν κόσμο που αλλάζει δραματικά.

Η γραφή είναι απλή αλλά γεμάτη συναίσθημα. Οι διάλογοι είναι ζωντανοί, οι περιγραφές παραστατικές και η αφήγηση κυλάει αβίαστα, κρατώντας το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα.

Το βιβλίο δημιουργεί πολλές σκέψεις και συναισθήματα. Μας θυμίζει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη αντοχή, η πίστη στις σχέσεις και η δύναμη της συνύπαρξης, ακόμα και σε καιρούς όπου ο κόσμος μοιάζει να καταρρέει. Παρόλο που ασχολείται με θέματα δύσκολα και πολλές φορές θλιβερά, στο τέλος σου αφήνει μια αίσθηση ελπίδας.

Σε έναν κόσμο που πολλές φορές μας υπενθυμίζει τις διαφορές μας, η συγγραφέας μας υπενθυμίζει τη σημασία της ανθρωπιάς. Οι χαρακτήρες της, παρά τις διαφορετικές θρησκείες και καταγωγές, βρίσκουν έναν κοινό τόπο, μια βαθύτερη σύνδεση που υπερβαίνει τα όρια του χρόνου και της ιστορίας.

Μια ιστορία που θα σε αγγίξει, θα σε προβληματίσει και θα σε κάνει να σκεφτείς την αξία της συνύπαρξης, της κατανόησης και της ανθρωπιάς.

Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο εδώ: Ψυχογιός