Ντόμινο: Η τέχνη των αλυσίδων πτώσεων – Κριτική βιβλίου

Το Ντόμινο: Η τέχνη των αλυσίδων πτώσεων είναι μια συλλογή εφτά διηγημάτων που διαδραματίζονται στην Ελλάδα του σήμερα και στα οποία μπλέκονται οι προσωπικές ιστορίες με πρόσφατα κοινωνικά γεγονότα.

Συγγραφέας: Έλενα Μαρούτσου

Εκδοτικός: Κίχλη

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Όμως, αν και είναι μια συλλογή διηγημάτων θεωρώ ότι θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ένα ενιαίο αφήγημα. Οι ιστορίες του βιβλίου συνδέονται μεταξύ τους, δημιουργώντας την αίσθηση μιας αλυσίδας γεγονότων όπου το ένα οδηγεί στο άλλο – ακριβώς όπως πέφτουν τα κομμάτια ενός ντόμινο. Υπάρχει μια αίσθηση συνέχειας, σαν να διαβάζεις μια νουβέλα, καθώς κάθε ιστορία ανοίγει δρόμο για την επόμενη. Αυτή η δομή έκανε την ανάγνωση ιδιαίτερα απολαυστική.

Αυτό που με κέρδισε από την αρχή είναι η γραφή. Οι προτάσεις έχουν μια φυσική ροή που σε τραβάει μέσα στην ιστορία. Συχνά συνάντησα φράσεις που της ξαναδιάβασα γιατί κάτι μέσα τους με άγγιξε.

Ένα ακόμη στοιχείο που εκτίμησα είναι ότι τα διηγήματα δεν τελειώνουν απότομα ή αινιγματικά, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες συλλογές. Αντίθετα, δίνουν μια αίσθηση ολοκλήρωσης.

Το βιβλίο ακουμπάει πολλά κοινωνικά ζητήματα, αλλά χωρίς να τα παρουσιάζει με διδακτικό ή επιτηδευμένο τρόπο. Τα γεγονότα που περιγράφονται δεν είναι αόριστα ή απομακρυσμένα από την πραγματικότητα. Είναι κομμάτια του σύγχρονου κόσμου, άλλοτε φανερά και άλλοτε υπαινικτικά. Η αίσθηση που μένει είναι πως οι ιστορίες αυτές θα μπορούσαν να ανήκουν σε κάποιον γνωστό μας, σε κάποιον που συναντήσαμε τυχαία ή ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Δύο από τα διηγήματα που ξεχώρισα ήταν Το στρώμα και Η Φοίβη. Και τα δύο είναι γραμμένα σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, κάτι που γενικά μου αρέσει γιατί δημιουργεί μεγαλύτερη αμεσότητα.

Στο Στρώμα, η αφήγηση έχει έναν τόνο οικείο. Οι σκέψεις του «αφηγητή», οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, το πώς ένα φαινομενικά ασήμαντο αντικείμενο μπορεί να κουβαλάει μνήμες και συναισθήματα -όλα αυτά κάνουν το διήγημα ιδιαίτερα ενδιαφέρον και πρωτότυπο.

Από την άλλη, Η Φοίβη ήταν ένα διήγημα που με άγγιξε ιδιαίτερα λόγω της συναισθηματικής του δύναμης και του αισθήματος της ελπίδας που μου δημιούργησε.

Άλλωστε, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίο είναι οι χαρακτήρες οι οποίοι μοιάζουν αληθινοί και όχι ψεύτικοι και απόμακροι.

Το Ντόμινο: Η τέχνη των αλυσίδων πτώσεων είναι ένα βιβλίο που με έκανε να σκεφτώ, να νιώσω και να συνδεθώ με τις ιστορίες του. Η γραφή είναι δυνατή, οι θεματικές του επίκαιρες και οι χαρακτήρες του ζωντανοί. Παρόλο που πρόκειται για συλλογή διηγημάτων, η αίσθηση που μου άφησε ήταν αυτή μιας ενιαίας ιστορίας, μιας νουβέλας με πολλές φωνές και οπτικές.

Προσωπικά, το απόλαυσα και σίγουρα θα το θυμάμαι για καιρό.