Ο φιάκας – Κριτική θεάτρου

Μια κωμωδίας ηθών του 19ου αιώνα. Ο κεντρικός ήρωας, ο Φιάκας, είναι ένας χαρισματικός απατεώνας που με την ευφυΐα και την πονηριά του καταφέρνει να ξεγελάσει τους γύρω του, υποδυόμενος διάφορους ρόλους για να επιτύχει τους σκοπούς του.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αποδίδοντας με ζωντάνια και αυθεντικότητα τους χαρακτήρες. Ο κεντρικός ήρωας, ο Φιάκας, ξεχώρισε για τη ζωντάνια και την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του, και ο ηθοποιός που τον ενσάρκωσε κατάφερε να αποδώσει τόσο την πονηριά όσο και τη γοητεία του. Όμως, δεν ήταν μόνο η δική του ερμηνεία που με κέρδισε· ολόκληρος ο θίασος φάνηκε να λειτουργεί αρμονικά, αναδεικνύοντας την ομαδική δουλειά πίσω από την παράσταση.

Η σκηνοθεσία του Πάνου Σκουρολιάκου αναδεικνύει με μαεστρία τα κωμικά στοιχεία του έργου, διατηρώντας παράλληλα την ισορροπία μεταξύ του γέλιου και του προβληματισμού.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η συμμετοχή του καραγκιοζοπαίχτη Κώστα Σπυρόπουλου, γιου του “εθνικού καραγκιοζοπαίχτη” Θανάση Σπυρόπουλου, που προσθέτει μια μοναδική διάσταση στο έργο, συνδέοντας το παραδοσιακό θέατρο σκιών με τη σύγχρονη θεατρική τέχνη.

Η συμμετοχή των μουσικών επί σκηνής, Φώτης Τσορανίδη (κιθάρα), Γλαύκος Σμαριανάκης (βιολί) και Γιώργος Χατζηγεωργίου (βιολί), ήταν ένα στοιχείο που πρόσθεσε μια ιδιαίτερη δυναμική στο έργο. Τα τραγούδια και η ζωντανή μουσική έδιναν «το κάτι παραπάνω» δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που συμπλήρωνε άψογα τη δράση. Μου άρεσε το πώς η μουσική δεν λειτουργούσε απλώς ως συνοδεία, αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης συνδέοντας το παρελθόν με το παρόν.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια σε ταξίδευαν στην εποχή που διαδραματίζεται το έργο που αν και γραμμένο το 1870, παραμένει επίκαιρο, καθώς θίγει θέματα όπως η απάτη, η υποκρισία και η κοινωνική ανέλιξη μέσω της εξαπάτησης. Η ικανότητα του συγγραφέα να αποτυπώνει αυτές τις καταστάσεις μέσα από το χιούμορ αλλά συγχρόνως και την κοινωνική κριτική κάνει το έργο να αντέχει στον χρόνο.

Επίσης, η γλώσσα του έργου με γοήτευσε ιδιαίτερα. Συνδυάζοντας το τοπικό ιδίωμα της Κωνσταντινούπολης με τη λόγια γλώσσα του 19ου αιώνα, προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία και αυθεντικότητα στην παράσταση.

Μια παράσταση που με διασκέδασε αλλά ταυτόχρονα με έκανε και να προβληματιστώ. Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να καταφέρει ένας συγγραφέας να περάσει μηνύματα μέσα από το χιούμορ, το ίδιο το κείμενο, όμως, όπως και η συγκεκριμένη απόδοσή του το κατάφεραν με επιτυχία.

Πληροφορίες παράστασης

Θέατρο Από Μηχανής
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο

Σκηνοθεσία: Πάνος Σκουρολιάκος
Σκηνικά – κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Επιμέλεια κίνησης – χορογραφίες: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ουρανία Στυλιανού
Φωτισμοί: Βλάσσης Θεοδωρίδης
Φωτογραφίες παράστασης/trailer: Δάφνη Δρακούλη
Γραφιστική επιμέλεια: xMx – Michelangelo Bevilacqua
Επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου – We will
Παίζουν (αλφαβητικά):
Άννα Ελεφάντη, Αλέξανδρος Ζαχαρέας, Δημήτρης Μυλωνάς, Φώτης Τσορανίδης και η Ιλιάδα Λαμπρίδου.

Στην παράσταση συμμετέχει ζωντανά ο καραγκιοζοπαίχτης Κώστας Σπυρόπουλος. Βοηθοί στο μπερντέ, οι μαθητές της Ακαδημίας Θεάτρου Σκιών «Θανάσης Σπυρόπουλος».

Συμμετέχουν οι μουσικοί:
Φώτης Τσορανίδης (κιθάρα)
Γλαύκος Σμαριανάκης (βιολί)
Γιώργος Χατζηγεωργίου (βιολί)