Ο Θάνατος του Εμποράκου – Κριτική θεάτρου
Στον Θάνατο του Εμποράκου του Άρθουρ Μίλερ παρακολουθούμε την ιστορία του Γουίλι Λόμαν, ενός μεσήλικα πλασιέ που αφιέρωσε τη ζωή του στο να κυνηγά το αμερικανικό όνειρο, πιστεύοντας πως η επιτυχία και η κοινωνική αποδοχή είναι τα κλειδιά για μια ευτυχισμένη ζωή. Ωστόσο, καθώς τα χρόνια περνούν, βλέπει την πραγματικότητα να καταρρίπτει τις ψευδαισθήσεις του. Αντιμέτωπος με οικονομικές δυσκολίες, την απογοήτευση των παιδιών του και την αίσθηση ότι έχει γίνει βάρος στην οικογένειά του, οδηγείται σε μια ψυχολογική και υπαρξιακή κατάρρευση.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ
Ένα από τα πιο σημαντικά θεατρικά έργα του 20ού αιώνα, καθώς σκιαγραφεί τη διάλυση του αμερικανικού ονείρου και την αποδόμηση του καπιταλιστικού συστήματος μέσα από την τραγική πορεία ενός ανθρώπου που αγωνίζεται να βρει την αξία του σε έναν κόσμο που τον απορρίπτει.
Το έργο παρουσιάζει το τίμημα των κοινωνικών προσδοκιών, την αποδόμηση μιας ολόκληρης γενιάς και τον τρόπο που ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει τον εαυτό του όταν οι αξίες του δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, στον ρόλο του Γουίλι Λόμαν, αποτυπώνει με ακρίβεια την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που καταρρέει υπό το βάρος των κοινωνικών προσδοκιών και της προσωπικής αποτυχίας.
Αλλά και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές προσφέρουν εξαιρετικές ερμηνείες. Οι χαρακτήρες της Λίντα και των γιων του Γουίλι, Μπιφ και Χάπι, αποδίδονται με ρεαλισμό και βάθος, αποτυπώνοντας τη δυναμική μιας οικογένειας που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.
Η σκηνοθεσία κατόρθωσε να μεταφέρει το βαρύ κλίμα της εποχής και την ψυχολογία των χαρακτήρων. Οι μεταβάσεις μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος ήταν ιδιαίτερα καλοδουλεμένες, ενισχύοντας τη σύγχυση και την αίσθηση της απόρριψης που βιώνει ο Γουίλι Λόμαν.
Το σκηνικό, αν και λιτό, εξυπηρετούσε πλήρως το σκοπό του: απέδιδε το κλειστοφοβικό περιβάλλον στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες.
Παρότι το έργο τοποθετείται στην Αμερική του 1940, είναι ένα κείμενο που συνεχίζει να αφορά το σημερινό θεατρικό κοινό. Η αδυναμία του Γουίλι να προσαρμοστεί στις αλλαγές, η προσκόλληση σε ένα όνειρο που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και η αποξένωση από την οικογένειά του είναι θέματα που παραμένουν επίκαιρα. Η πίεση να πετύχει κάποιος κοινωνικά και επαγγελματικά, η ανάγκη για αναγνώριση και η ψευδαίσθηση ότι η ζωή πρέπει να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες μας απασχολούν ακόμα και σήμερα.
Πόσοι άνθρωποι σήμερα δεν ζουν κυνηγώντας ένα όνειρο που δεν τους ανήκει πραγματικά; Πόσοι δεν συνειδητοποιούν, όπως ο Γουίλι, ότι έχουν θυσιάσει τα πάντα για μια ζωή που τελικά δεν τους προσφέρει ευτυχία;
Η παράσταση με έκανε να σκεφτώ πόσο συχνά εγκλωβιζόμαστε σε κοινωνικά πρότυπα και επιδιώξεις που τελικά δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές μας ανάγκες. Ο Γουίλι πίστεψε πως η αξία του ως ανθρώπου καθορίζεται από την επιτυχία και την αναγνώριση, και όταν αυτά κατέρρευσαν, ένιωσε πως έχασε κάθε νόημα ύπαρξης. Αυτή η εσωτερική του πάλη είναι κάτι που μπορεί να αγγίξει τον καθένα μας, ανεξαρτήτως εποχής ή κοινωνικού πλαισίου.
Η παράσταση κατάφερε να αποδώσει με ένταση και αληθοφάνεια την τραγωδία του Γουίλι Λόμαν. Η εξαιρετική ερμηνεία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη, η προσεγμένη σκηνοθεσία και η υποβλητική ατμόσφαιρα συνέβαλαν στο να αναδειχθεί αυτό το σπουδαίο έργο.
Πληροφορίες παράστασης
Απόδοση – Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Γιώργος Νανούρης
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικίτα Ηλιοπούλου
Φωτογραφίες: Κατερίνα Τσατσάνη
Διανομή
Γουίλι Λόμαν – Βλαδίμηρος Κυριακίδης
Λίντα – Έφη Μουρίκη
Μπιφ – Ρένος Ρώτας
Τσάρλι – Δημήτρης Γεροδήμος
Γυναίκα – Κατερίνα Μάντζιου
Χάπυ – Γιώργος Κοσκορέλλος
Χάουαρντ – Παναγιώτης Παπαδούλης
Σερβιτόρος – Σωκράτης Αγγελής
