Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 28/11-4/12/2024
Δεκατρείς θεατρικές παραστάσεις κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα.
Ακριβώς παρακαλώ στις επτά
Ο Μηνάς και η Άννα, ο Φαίδωνας και η Καίτη. Όλοι γονείς, συναντιούνται κάθε βδομάδα, ίδια μέρα και ώρα, περιμένοντας τα παιδιά τους σε δραστηριότητα, οι πρώτοι στο ποδόσφαιρο, οι δεύτεροι στη συγχρονισμένη κολύμβηση. Κι ενώ όλα ξεκινούν ίδια, όλα, κάθε ίδια ώρα και μέρα, αλλάζουν. Δυο ζευγάρια αγνώστων που η ρουτίνα της καθημερινότητας τους συνδέει με ένα μοναδικό τρόπο. Ο γονεϊκός ρόλος είναι ένα κοινό στοιχείο, ίσως το μόνο που τους συνδέει. Κι ενώ η εβδομαδιαία συνάντηση ξεκινάει ως αγγαρεία, σταδιακά γίνεται σύνδεση, άνοιγμα, πλησίασμα, ένωση. Πώς καταφέρνει τελικά ένας άγνωστος να ακούσει τα πιο βαθιά μυστικά μας; Να καταλάβει, να βρει λύση, να γίνει φίλος μας; Σε μια εποχή απόλυτης μοναξιάς, που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ισχυρά την υπογραμμίζουν, η ανθρώπινη συνύπαρξη γίνεται τελικά το διαρκές ζητούμενο και αναγκαίο δεδομένο.
Γράμμα στον πατέρα
Το 1919 ο Φραντς Κάφκα, σε ηλικία 36 ετών, ύστερα από μια έντονη λογομαχία με τον πατέρα του, απομονώνεται για 9 μέρες σε μια πανσιόν, πενήντα χιλιόμετρα βόρεια της Πράγας. Εκεί συντάσσει με δικηγορική ακρίβεια μια επιστολή 103 σελίδων η οποία αρχίζει με την προσφώνηση: Αγαπημένε μου Πατέρα «Lieber Vater» και τελειώνει με την υπογραφή «Franz». Για λόγους άγνωστους η επιστολή αυτή παρέμεινε στο συρτάρι και δεν παραδόθηκε ποτέ στον πατέρα.
Στο δωμάτιό του, ο Φραντς, ανίκανος να κοιμηθεί για μέρες, προσπαθεί με απόλυτη ακρίβεια, να συνθέσει τα γεγονότα της ζωής του προκειμένου να συντάξει κάτι μεταξύ απολογίας, ομολογίας και κατηγορίας απέναντι στον πατέρα του. Σε αυτή την εφιαλτική δίκη αποζητά μια –έστω περιστασιακή– κατάπαυση πυρός και δυνητικά μια σύναψη ειρήνης προκειμένου η ζωή, ο ύπνος, ακόμα και ο θάνατος να αποκτήσουν μια πιο γαλήνια όψη.
Εννιά
Ένας συγγραφέας νεκρός. Ένα χαμένο χειρόγραφο και ένας άλυτος γρίφος. Δύο γυναίκες, κλεισμένες σε ένα σπίτι – ή και κάπου αλλού – καταδικασμένες σχεδόν εσαεί σε μια αναζήτηση, που δεν θα τελειώσει παρά μόνο, όταν μάθουν τι είναι το Εννιά…. Κάπου μακριά ακούγεται ένας λύκος…
Καλιφόρνια ντρίμιν, 20 χρόνια μετά
Το «Καλιφόρνια Ντριμιν, 20 χρόνια μετά» του Βασίλη Κατσικονούρη, είναι το σίκουελ του εμβληματικού έργου. Δύο δεκαετίες μετά, συναντάμε τους τέσσερις αγαπημένους εικοσάρηδες -Ντίνο, Άρη, Βουβού και Κική- που πλέον έχουν σαρανταρίσει. Πόσο έχουν αλλάξει οι ίδιοι και πόσο του έχει αλλάξει η ζωή;
Ονειρεύονται για ακόμα μια φορά , τη μαγική αυτή ευκαιρία να πιάσουν την καλή και να βρεθούν στη δική τους γη της Επαγγελίας. Θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά να φτάσουν Καλιφόρνια και να ζήσουν το όνειρο;
Η κίτρινη ταπετσαρία
Πρόκειται για ένα έργο – φόρος τιμής για το φεμινιστικό κίνημα, στο οποίο μία γυναίκα σε επιλόχεια κατάθλιψη καταγράφει την αλληλεπίδρασή της με τα αφηρημένα σχέδια της κίτρινης ταπετσαρίας του δωματίου της. Η ταπετσαρία την καταλαμβάνει και την οδηγεί σταδιακά σε μία απελευθέρωση.
Το έργο αναδεικνύει τις κοινωνικές παραμέτρους της επιλόχειας κατάθλιψης που προκύπτουν από τις έμφυλες ανισότητες εντός και εκτός της συντροφικής σχέσης. Φωτίζει αόρατα και ανεπίλυτα τραύματα των γυναικών που σχετίζονται με την αναπαραγωγή και παραγνωρίζονται από την ιατρική διαδικασία και τη δημόσια συζήτηση.
Σε μία εποχή που τα δικαιώματα και τα σώματα των γυναικών παραμένουν ευάλωτα, η εύγλωττη περιγραφή της ταπετσαρίας αποκαλύπτει τις ολέθριες συνέπειες της πειθάρχησης των γυναικών σε κοινωνικούς κανόνες που διαμορφώνονται ερήμην τους.
Το κύμα
Ο Τζόουνς, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει στους μαθητές του τους παράγοντες που ενισχύουν τη γένεση και την εγκαθίδρυση ολοκληρωτικών καθεστώτων και τους μηχανισμούς που τα στηρίζουν, ξεκίνησε ένα «πείραμα». Δοκίμασε να εφαρμόσει στην τάξη ένα αυστηρά οργανωμένο “κίνημα”, με σκληρές ποινές, το οποίο διοικούνταν αυταρχικά από τον ίδιο. Η αίσθηση της συμμετοχής σε αυτό καλλιέργησε ένα κύμα υπέρμετρου ενθουσιασμού στους μαθητές του, στο σχολείο, ακόμη και σε εκείνον τον ίδιο, όπως παραδέχτηκε αργότερα. Ο Τζόουνς ματαίωσε το πρόγραμμα την πέμπτη ημέρα επισημαίνοντας τις ομοιότητες με το κίνημα της νεολαίας των Ναζί και της φρίκης του πολέμου που προκάλεσαν.
Leonardo’s ring
Το δαχτυλίδι ετοιμάζεται και πάλι να ταξιδέψει στη χώρα μας. Είναι το περίφημο δαχτυλίδι που φέρεται να σχεδίασε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, και πέρασε από τα χέρια του Τσαικόφσκι, του Όσκαρ Ουάιλντ, του Ροδόλφο Βαλεντίνο, για να καταλήξει στις μέρες μας. Αυτοί που το αποκτούν τι το ιδιαίτερο έχουν και ποια λύση στη ζωή τους δίνεται μέσω του δαχτυλιδιού;
Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της
Το έργο ακολουθεί την τυχοδιώκτρια Άννα Φίρλινγκ -γνωστή στα πεδία των μαχών ως Μάνα Κουράγιο- στον αγώνα της για επιβίωση. Μια αδίστακτη γυρολόγος, που πουλά αγαθά στους στρατιώτες, ενώ μάταια προσπαθεί να προστατεύσει από την καταστροφική δίνη του πολέμου, τα τρία της παιδιά: τον μεγάλο της γιο Άιλιφ, τον μικρότερο Έμενταλ και τη μουγκή της κόρη Κατρίν. Για τη δαιμόνια αυτή γυναίκα, το κέρδος θα έρχεται πάντα πάνω και από την οικογενειακή της ευτυχία. Κι ας πληρώνει το υψηλότερο τίμημα: την τραγική απώλεια των ίδιων της των παιδιών, αλλά και τη θυσία κάθε αξίας, που τα πλάσματα αυτά αντιπροσωπεύουν: το θάρρος, την τιμιότητα, την ειλικρίνεια. Σε καιρό πολέμου κάθε έννοια ηθικής και δικαίου καταστρατηγείται. Ή μήπως όχι μόνο τότε;
Η μέρα της φούστας
Η Σόνια, καθηγήτρια λογοτεχνίας σε ένα δημόσιο λύκειο με παραβατικούς μαθητές, στοχοποιείται γιατί δε συμμορφώνεται με τις υποδείξεις του Διευθυντή προς τις καθηγήτριες και τις μαθήτριες να μην προσέρχονται στο σχολείο φορώντας φούστα. Ένα πρωί κατά τη διάρκεια του μαθήματος ένα τυχαίο συμβάν θέτει σε κίνηση μια χιονοστιβάδα απρόβλεπτων εξελίξεων. Η Σόνια, σε κατάσταση ακραίας σύγχυσης – ή ακραίας διαύγειας του μυαλού, κρατά ομήρους τους μαθητές της τάξης και τους κάνει μάθημα θεάτρου διά της βίας. Η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχό της καταλήγοντας σε ένα μεταδραματικό φινάλε.
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του συγγραφέα Νταβίντ Λελαί-Ελό, ειπωμένη με ειλικρίνεια, χιούμορ και ανθρώπινη ζεστασιά. Το έργο είναι ένας εξομολογητικός μονόλογος του ήρωα για την πορεία προς την ενηλικίωσή του, μέσα από τον οποίο ανασυντίθεται η εικόνα της Ελληνίδας καλλιτέχνιδας με τη διεθνή ακτινοβολία και τη μουσική διαδρομή, που εκτός από αξιοθαύμαστο καλλιτεχνικό επίτευγμα, έχει αποτελέσει όχημα προβολής της ελληνικότητας σε όλο τον κόσμο.
Το παλτό
Ένας υπαλληλάκος είναι ο ήρωας στο κορυφαίο διήγημα του Gogol, που δημοσιεύτηκε το 1842. Το δικό του όνειρο: δε λαχταράει μια γυναίκα αλλά ένα πανωφόρι. Σ’ αυτό έχουν συγκεντρωθεί όλες του οι επιθυμίες, όλη του η αντίληψη για σπουδαιότητα, κοινωνική επιβολή. Μένει μέρες και νύχτες νηστικός, στερείται το κάθε τι και μαζεύει καπίκι καπίκι την αξία του! Το παλτό θα τον κάνει καλύτερο, πιο σημαντικό στην κοινωνία. Όμως το ίδιο παλτό θα είναι και αυτό που θα τον στοιχειώσει…
Ο παππούς έχει πίεση
Ένας παππούς, τρεις εξωφρενικές εγγονές, ένας «μπάτσος», ένας ιδεολόγος νεαρός, ένας «φόνος» και ένα ρομαντικό δείπνο με φακές οδηγούν μια θεότρελη ελληνική οικογένεια σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις. Τρεις αδελφές σε σημείο καμπής στη ζωή τους, η αναρχική Πόπη, που «πέφτει» στον έρωτα ενός «μπάτσου», η φοβισμένη Φώφη, που κηρύσσει την προσωπική της επανάσταση και θέτει νέους όρους και κανόνες στη ζωή της και, η καριερίστα Μαρία, που έχει στόχο να γίνει επιτέλους μάνα, μπλέκονται σε ανεξέλεγκτες παρεξηγήσεις.
Συνδετικός κρίκος όλων, ο αριστερός και με άνοια Παππούς, ο οποίος γίνεται η ιδεολογική έμπνευση για την ίδρυση του νέου πολιτικού κινήματος, με το όνομα «Ψάξου». Το κίνημα που δημιουργήθηκε από τον Χάρη, τον σύντροφο της Μαρίας, φιλοδοξεί να γίνει η φωνή της νεότερης γενιάς των Ελλήνων.
Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας
Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό.
Διαβάστε επίσης: Οι νέες θεατρικές παραστάσεις από 21-27/11/2024
