Ωραία μου κυρία – Κριτική ταινίας

Ωραία μου κυρία (My Fair Lady). Μία κλασική ταινία-μιούζικαλ του παγκόσμιου κινηματογράφου. Πρόκειται για μια κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του George Bernard Shaw, Pygmalion.

Παρακολουθούμε την ιστορία της Eliza Doolittle (Audrey Hepburn), η οποία είναι μια φτωχή πωλήτρια λουλουδιών, και το πώς θα αλλάξει η ζωή της όταν θα συναντήσει τον καθηγητή φωνητικής και φωνολογίας Henry Higgins (Rex Harrison). Ο Higgins αναλαμβάνει το στοίχημα να μετατρέψει τη λαϊκή Eliza σε μια κυρία της υψηλής κοινωνίας μέσα από μια διαδικασία εκπαίδευσης και μεταμόρφωσης (εσωτερικής και εξωτερικής).

Ο σκηνοθέτης George Cukor αξιοποιεί με δεξιοτεχνία τα σκηνικά, τα κουστούμια και τους φωτισμούς για να αναδείξει την αντιπαράθεση μεταξύ των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων της εποχής. Το Λονδίνο του 1912 αναβιώνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο.

Η Hepburn καταφέρνει να ερμηνεύσει τον ρόλο της, συνδυάζοντας την αθωότητα με την αποφασιστικότητα, την ευαισθησία με το πείσμα. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο κατορθώνει να μεταμορφωθεί από ένα αγοροκόριτσο χωρίς μόρφωση σε μια λαίδη της υψηλής κοινωνίας, διατηρώντας πάντα την αυθεντικότητά της.

Ο Harrison δίνει μια εξίσου αξιόλογη ερμηνεία. Ο χαρακτήρας του Higgins είναι πολύπλοκος, με τη μισογυνική και αυτάρεσκη συμπεριφορά του να δημιουργεί προβλήματα, αλλά συγχρόνως καλλιεργείται ένας παράξενος συναισθηματικός δεσμός με την Eliza. Η σχέση των δύο κεντρικών χαρακτήρων αναδεικνύεται ως η κινητήρια δύναμη της ταινίας.

Σίγουρα ως μιούζικαλ δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα τραγούδια της ταινίας, τα οποία την κάνουν να ξεχωρίζει. Με τραγούδια όπως τα “I Could Have Danced All Night”, “Wouldn’t It Be Loverly” και “The Rain in Spain”, το μουσικό υπόβαθρο της ταινίας γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης, ενισχύοντας την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων και προωθώντας την πλοκή. Τα κομμάτια συνδυάζουν αρμονικά το χιούμορ, το συναίσθημα και την κοινωνική κριτική.

Η ταινία θίγει και κοινωνικά ζητήματα όπως η αξία του ατόμου ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση, η δύναμη της εκπαίδευσης και της αυτοβελτίωσης αλλά και οι επιπτώσεις της ταξικής διαστρωμάτωσης. Οι εντάσεις που προκύπτουν από τις προσπάθειες του Higgins να επιβάλει τις δικές του αντιλήψεις περί πολιτισμού και κοινωνικής αποδοχής στην Eliza αποτελούν μια αλληγορία για την ανθρώπινη ανάγκη για αναγνώριση και την αναζήτηση του εαυτού μας. Είναι αυτή η διαρκής διαμάχη μεταξύ της εσωτερικής αυθεντικότητας και της κοινωνικής προσαρμογής που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει.

Επιπλέον, η ταινία διακρίνεται για την εκπληκτική της αισθητική της. Τα κοστούμια που σχεδιάστηκαν από τον Cecil Beaton, ο οποίος βραβεύτηκε με Όσκαρ, είναι φαντασμαγορικά και συμβάλλουν στην αισθητική αρτιότητα της ταινίας. Από τα απλά και ταπεινά ρούχα της Eliza στην αρχή, μέχρι τα πλουσιοπάροχα φορέματα που φορά στις ιπποδρομίες του Ascot και στον χορό στο παλάτι, τα κοστούμια παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μεταμόρφωση της πρωταγωνίστριας και προσδίδουν μια επιπλέον δόση κομψότητας και γοητείας. Η σκηνή στις ιπποδρομίες του Ascot είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές που έχω δει σε ταινία. Συνδυάζει τη μουσική, το τραγούδι, τη χορογραφία και τα κουστούμια με μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο και αισθητική.

Η ταινία κέρδισε 8 Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου και Κοστουμιών. Εκτός από την ευχάριστη πλοκή και τα αξέχαστα τραγούδια, συνδυάζει τη σάτιρα, το δράμα, τη μουσική και τη μόδα. Η διαχρονική της απήχηση δεν οφείλεται μόνο στις ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, αλλά και στην ικανότητά της να αγγίζει βαθύτερα ζητήματα που εξακολουθούν να είναι επίκαιρα. Η επιφανειακή επιδίωξη της ανωτερότητας και της εξωτερικής εμφάνισης συγκρούεται με την εσωτερική αναζήτηση για αυτονομία, αυτοεκτίμηση και την αποδοχή του εαυτού, ανεξάρτητα από την άποψη του κοινωνικού περίγυρου.

Προσωπικά είμαι λάτρης των μιούζικαλ, είτε στη μεγάλη οθόνη είτε σε θεατρικές σκηνές, και το Ωραία μου κυρία είναι πλέον ένα από τα αγαπημένα μου μιούζικαλ. Αν τα αγαπάτε και εσείς αξίζει να τη δείτε.

Υ.Γ. Από τη νέα θεατρική σεζόν θα παίζεται και ως θεατρική παράσταση στην Αθήνα. Σίγουρα θα τη δω και θα σας πω τη γνώμη μου.

Έτος: 1964

Κατηγορία: Μιόζικαλ, Δράμα, Κωμωδία, Ρομαντικό

Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κιούκορ

Πρωταγωνιστούν: Όντρεϊ Χέπμπορν, Ρεξ Χάρισον, Γκλάντις Κούπερ, Στάνλεϊ Χάλοουγεϊ