Τα εκατό χρόνια του Πάμπλο Ετιέν Μποβουάρ – Κριτική θεάτρου

Η παράσταση Τα εκατό χρόνια του Πάμπλο Ετιέν Μποβουάρ είναι μια διαδραστική θεατρική εμπειρία που παντρεύει την αφήγηση, τη μουσική και την συμμετοχή του κοινού. Μέσα από την ιστορία του κατασκόπου Πάμπλο Ετιέν Μποβουάρ, ταξιδεύουμε μέσα στον χρόνο, παρακολουθώντας μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων 100 ετών.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ

Το έργο δεν εστιάζει μόνο στην ιστορία, αλλά θέτει ερωτήματα για την εξέλιξη των κοινωνιών, τις αλλαγές στις αξίες και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν και το παρόν. Παράλληλα, γίνεται αναφορά σε ιστορικά πρόσωπα που διαμόρφωσαν τον κόσμο όπως τον ξέρουμε.

Ένα από τα πιο ξεχωριστά στοιχεία της παράστασης ήταν η ίδια η τοποθεσία της. Το έργο παρουσιάστηκε μέσα σε ένα παλιό βαγόνι τρένου, που θύμιζε την ατμόσφαιρα του θρυλικού Orient Express.

Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται μέσα σε αυτό το ιστορικό τρένο. Έτσι, το σκηνικό δεν ήταν απλώς ένα φόντο, αλλά βασικό στοιχείο της αφήγησης.

Επίσης, το έργο ξεχώρισε για τη διαδραστικότητα του. Το κοινό δεν ήταν απλός θεατής, αλλά ενεργό κομμάτι της ιστορίας, καθώς οι θεατές μπορούσαν να κληθούν να συμμετάσχουν στη δράση, προσθέτοντας ένα απρόβλεπτο και μοναδικό στοιχείο σε κάθε παράσταση. Ο κάθε θεατής μπορούσε να γίνει, έστω και για λίγο, πρωταγωνιστής του έργου.

Ο ηθοποιός Γιώργος Τζιουβάρας, που αφηγείται τη ζωή του Πάμπλο Ετιέν Μποβουάρ, ήταν εξαιρετικός στον ρόλο του. Δεν περιορίστηκε μόνο σε μια δυνατή ερμηνεία, αλλά κατάφερε να χτίσει έναν αυθεντικό δεσμό με το κοινό.

Η άμεση επικοινωνία του με τους θεατές, οι αυτοσχεδιασμοί και η προσαρμογή του στις αντιδράσεις του κοινού έκαναν την παράσταση ζωντανή και απρόβλεπτη. Η ερμηνεία του δεν είχε μόνο θεατρική δύναμη, αλλά και μια φυσικότητα που έκανε τους θεατές να αισθάνονται ότι συνομιλούν πραγματικά μαζί του.

Το έργο, όμως, δεν ήταν απλώς μια αναδρομή στα γεγονότα του τελευταίου αιώνα. Αντίθετα, ήταν μια αναζήτηση της σχέσης μας με το παρελθόν και μια προσπάθεια να κατανοήσουμε αν οι κοινωνίες εξελίσσονται πραγματικά ή αν απλώς αλλάζουν μορφή.

Κάποια από τα ερωτήματα που με απασχόλησαν καθώς παρακολουθούσα την παράσταση:

Πώς έχουν αλλάξει οι αξίες μας μέσα στον χρόνο;

Ζούμε σε μια καλύτερη ή χειρότερη εποχή από το παρελθόν;

Ποια γεγονότα θεωρούνται σημαντικά σήμερα;

Επαναλαμβάνεται η ιστορία ή κάθε εποχή είναι μοναδική;

Η παράσταση προσέγγισε αυτά τα θέματα με έξυπνο και πολυεπίπεδο τρόπο, χωρίς να δίνει έτοιμες απαντήσεις, αφήνοντας μας να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα.

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του έργου ήταν η σύγκριση διαφορετικών εποχών. Ο Πάμπλο Ετιέν Μποβουάρ, ως κατάσκοπος, γίνεται μάρτυρας της διαρκούς αλλαγής της ανθρωπότητας και παρατηρεί πώς διαφορετικές κοινωνίες διαχειρίστηκαν την εξουσία, τον φόβο και την πρόοδο.

Το σκηνικό του παλιού βαγονιού του τρένου, που θύμιζε το Orient Express, πρόσθεσε μια κινηματογραφική αίσθηση, κάνοντας μας να νιώσουμε ότι βρισκόμασταν πραγματικά σε μια αποστολή μαζί με τον πρωταγωνιστή.

Η ερμηνεία, η δομή της παράστασης και η συμμετοχή του κοινού έκαναν την παράσταση διαφορετική και πρωτότυπη. Αν αναζητάτε ένα έργο που θα σας βάλει σε σκέψεις, θα σας κάνει να αλληλεπιδράσετε και θα σας μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο, τότε αξίζει να τη δείτε.

Και ποιος ξέρει; Ίσως, έστω και για λίγο, να γίνετε κι εσείς μέρος της ιστορίας.

Πληροφορίες παράστασης

Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ – Θεατρικό Βαγόνι

Σύλληψη/ Πρωτότυπη μουσική Γιώργος Τζιουβάρας Tenorman
Ερμηνεία Γιώργος Τζιουβάρας Tenorman με τη συμμετοχή του κοινού και ενός καλεσμένου- έκπληξη