Τζούλια – Κριτική θεάτρου
Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα του Άμλετ θα συναντηθούν στο θέατρο η σκηνογράφος, ο ηλεκτρολόγος, η υπεύθυνη του θεάτρου και η Τζούλια που είναι η θιασάρχις, η σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια (στο ρόλο του Άμλετ) της παράστασης. Τα γεγονότα εκείνης της νύχτας θα είναι ραγδαία και θα αλλάξουν τη ζωή τους για πάντα.
Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ
Η παράσταση Τζούλια, βασισμένη στο κλασικό έργο Δεσποινίς Τζούλια του Άουγκουστ Στρίντμπεργκ, με κέρδισε σταδιακά και όχι από την αρχή. Παρά τις πρώτες επιφυλάξεις, η Τζούλια με τη σκληρή, εύθραυστη, και συνάμα τολμηρή φύση της κατάφερε να με αγγίξει. Η πρωταγωνίστρια, με την υποκριτική της δύναμη, με κέρδισε από την πρώτη της σκηνή.
Παρόλο που η ιστορία της Τζούλιας είναι από μόνη της ενδιαφέρουσα, η σκηνοθεσία, σε αυτή την απόδοση, δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει. Αν και μοντέρνα, δεν με κέρδισε το γεγονός ότι κάποιες σκηνές διαδραματίζονταν εκτός του βασικού σκηνικού περιβάλλοντος. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν σημεία της πλοκής όπου η μουσική χρησιμοποιήθηκε με ευφυή τρόπο. Τα μουσικά κομμάτια, ενσωματωμένα αριστοτεχνικά σε καθοριστικές στιγμές, τόνιζαν τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των πρωταγωνιστών, επιδρώντας καταλυτικά στις επιλογές και στη ζωή τους. Η χρήση της μουσικής με βοήθησε να κατανοήσω βαθύτερα τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων και να συνδεθώ μαζί τους.
Παρά τις διαφοροποιήσεις από το πρωτότυπο κείμενο, που ήταν εμφανείς σε αρκετά σημεία, η ουσία και τα μηνύματα της ιστορίας διατηρήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η επιλογή, αν και ριψοκίνδυνη, πέτυχε να κρατήσει ζωντανά τα βασικά θέματα που θίγει το έργο Δεσποινίς Τζούλια αλλά να θέσει και καινούρια.
Βαθιά μηνύματα που αφορούν τις ταξικές διαφορές, τις σχέσεις εξουσίας, τα ψυχικά νοσήματα, την εξουσιομανία. τη θέση της γυναίκας σε έναν πατριαρχικό κόσμο. Η παραπομπή στον Άμλετ έχει συμβολικό χαρακτήρα παραπέμποντας στο οικογενιακό περιβάλλον αλλά και στη ψυχοσύνθεση της Τζούλιας.
Οι χαρακτήρες του έργου ζουν σε έναν κόσμο όπου οι σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής είναι μέρος της ζωής τους, καθορίζοντας το μέλλον και τις επιλογές τους. Οι οικογενειακές, φιλικές, ερωτικές σχέσεις και η αναζήτηση της ελευθερίας και του αληθινού εαυτού είναι ζητήματα που παρουσιάζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να αναρωτηθούμε για τη δυναμική των σχέσεων που έχουμε με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η Τζούλια ήταν μια παράσταση που με κέρδισε σταδιακά, με την πρωταγωνίστρια να ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή, καθηλώνοντάς με την υποκριτική της δεινότητα. Παρά τις αδυναμίες της σκηνοθεσίας, το βάθος του κειμένου και η εξαιρετική χρήση της μουσικής προσέφεραν μια αρκετά ενδιαφέρουσα εμπειρία.
Η παράσταση μέσα από μια σύγχρονη οπτική του κλασικού έργου, κατάφερε να με κάνει να δω το πρωτότυπο κείμενο με νέα ματιά, εγχείρημα που δεν είναι εύκολα εφικτό.
Πληροφορίες παράστασης
Κείμενο – Σκηνοθεσία – Φωτισμοί – Διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Τάσος Ιορδανίδης
Κοστούμια – styling: Σίσσυ Σουβαλτζόγλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μιχάλης Γεωργακόπουλος
Φωτογραφίες promo : Kατερίνα Τσατσάνη
Φωτογραφίες παράστασης : Πάνος Σταυριανός
Trailer: Γιώργος Αποστολόπουλος
Γραφίστας: Δημήτρης Παναγιωτακόπουλος
Μακιγιάζ και μαλλιά φωτογράφησης Ευσταθίας: Μαίρη Ρόκου
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παίζουν: Ευσταθία Τσαπαρέλη, Κυριάκος Σαλής, Δήμητρα Βήττα, Μαρία Καρτσαφλέκη
